37 योहन इद्रम इताह्कु, वेर इर्वुर कग़यवालोर केंजिसि, येसुना पयाह अतोर.
इद्रमलेह्का लोकुर किर्स्तुना बेसता कबुरतुन केंजतेकेने, विस्वस कीया पग़यह्तोर. बोग़ाय अद कबुरतुन पोकुर कीतेकेने, ओर केंजिह्तोर.
इमा दिया येसु गालिल पटटे दायलाह तयर आतोग़. आतस्के पिलिप इनवान कलियिसि ओन इतोग़, “नावा संग वय, नावाङ कग़या,” इतोग़.
देवुळता जीवा, ओसो गोरेपिलाता संगे जोळेम आयनद मर्मपिला, येसुन “वय!” इनजोर इन्ह्ताङ. इद पोल्लोतुन केंजवालोर वने, “वय” इनजोर इनिर. एग़ उनडा वसतोर वायिर, विचर मनवालोर मन्कलोर, जीवा ईयनद एतुन पुनेमते उनिर.
बेदे लाग्वा पोल्लो मीवा तोडटग्डाहि पेसमाकि, मति केंजवालोरिह्कु पाय्दा आयनव पोल्लोङ पेसिङ! ओरिह्क बातालता गर्ज मन्ह्ता, तान ऊळिसि, ओरा कबळतुह्क अरयनव पोल्लोङ वळ्ह्काटु.
अस्के ओग़ येसुनु तना एरेटाहि दायह्पा ऊळिस इतोग़, “वेग़ ऊळाटु, (मोक आयवाल) देवुळता गोरेपिलालेह्काडोग़!” इतोग़.
येसु पेग़्के मिळ्न्दिस ऊळतोग़ अस्के, वेर इर्वुर ओना पयाह पयाह वासोर मतोर. “मीकु बाताल गावले?” इन्जि येसु वेरिन ताल्ह्कतोग़. “गूरु, नीवा मनदनद जागा बेगाडु?” इन्जि वेर इतोर.