6 “अनेक अनेके नेक निच मता, अस्के नना दमिस्क सहरता एरे एव्स मतन. अचोटेन दोम्ह्क्नेन कोंडाङ नाह्क पग़वाह, पोग़ोटाहि नावा सर्ने बेरा उंद वेह्च अरता.
ओग़ तना तिनळ कयदे, एळुङ उकाङ पोस मतोग़. ओना तोडटग्डाहि रेंड बाजेङ वाय्व मनदनद, ओळतद तल्वर कसेग़ पेसिस मता. ओना मोकमि नेक निता पोळ्दलेह्का दींचिंदु.
अस्के वेर ऊळनेके, ओना रूप मिळ्न्दता. ओना मोकमि पोळ्दलेह्का मांजिंदु, ओसो ओनाङ गेंदेङ वेह्चता लेह्का तिर्मिळ्स्किंदुङ.
अस्के नना नेल अरतन, नेल अरतस्के ‘ए सोलु, ए सोलु, नाक बाराह्क तिपल कीया बोटटिन?’ इनजोर इतद आल्का केंजतन.
वह्चळ पुटटस्के, ओरा नडुम पकाय रोदा आता. अगा उदतोर परुसिरा तुंगाताहि उय्तुर सास्त्रमगूरुर तेदिसि, “माक इतेके वेग़ पोलुनगा बाताले तप दिसो. देवुळदीपताहि ओना संगे बेदाय हानाल तेला, इलवेके देवुळता देवतुलि, वेना संगे वळ्ह्किस मनदग़ा, अद बेद्रमि?” इनजोर बेरा आल्काते इतोर.
सबेटोरिह्काय पया नाक वने दिसतोग़. नना दुस्रा रीतते किर्स्तुना बळयिनन आतन. डोलिस पुटटप लेह्का, नना देवुळतुह्क बातय कबळतुह्क अरवोन आंदन.