26 ओसो नाक विचर वायनदिन कीयिर इनजोर, देयह्कना मुक्याल ओरिन एग़्किह कीस तासता. ओर वने बुदि दोर्किह कीसि, देयह्कना मुक्याना वदताहि, पिह्ट अरतेक अरयनुर बहे.
येसुन नमवोर वने, ओग़ कर्तुळ मन्कल इन्जि ऊळनुर, इद्रमलेह्का मुक्याल ताकना गावले. अद्रम ताकवेके, ओना लजा दायग़ा, (अस्के ओनाङ बोरे केंजोर आयनुर). इद्रम आयना इन्जि, देयह्कना मुक्याल ऊळसोर मन्ह्ता.
बेव कबस्कनगा वेह्च दींचिह्ता, अव वने दींचिह्ताङ. अदिनेनाह्क इद्रम वेहतद मन्ह्ता: “ए पापमते उंजवानिन! तेदा! देवुळतग्डाहि एग़िसि, डोलतप लेह्का मनवानिन. इंजेके जीवा अर्मु! किर्स्तु तना वेह्चतुन नीवा पोग़ोन अर्हतनोग़” इनजोर वेहतद मन्ह्ता.
पया मीकाय्ल तना तोळतव देवतुल्कना संगे, मासुंडतुन ओसो ताना तोळतविन बूमतगा अर्ह्चीता. अद मासुंडि इतेके सुरुमुनेता तरसि! तान देयह्कना मुक्याल वने इन्ह्तोर, ओसो सय्तन वने इन्ह्तोर. अदे बूममेटोरिन नाळेह कीसोर वाता.
ओरा नडुमि अगा उमनेयाल, सिकंदर, वेर ईवुर मन्कलोर मन्ह्तोर. ओरु किर्स्तुना मुडुन कलियना आयो इनजोरे, नना ओरिनु गळ्किह्कु पेहचीतन. देयह्कना मुक्याल ओरिन बह कीयना, कीयि, अस्के देवुळतुन उस्किस-पास्किस वळ्ह्कनदायो इन्जि, ओरिह्क बुद वायग़ा.
ईकळते मतप लेह्कान, देयह्कना कयदे मतल. मति देवुळि माक देयह्कना कयदाहि विळ्सिह कीसि, तना पका जीवा कीतोग़ मग़ना राजेमतगा तचीता.
इव पोल्लोना लोप्पा पुन्ज मन्ह्टु. देवुळतुह्क विचर वातप बेस बुदते मन्ह्टु, पापम कीयनद विळ्साटु. मीक लजा वानाह उंद पोल्लो इह्नन, मियगा उच्वुर मन्कलोरिर देवुळतुन इंका पुनविरे.
ओरिन ईकळताहि देवुळता वेह्चतगा वायनदु,देयमदीपता लावताहि देवुळतके वायनदु, अग़ तोहतलाह नीक लोहतह्नन. ओर नाक विस्वस कीतेके, ओरा पापमता मापि आयग़ा, अहे देवुळ आचतोर लोकुरा संगे ओरिह्क जागा दोर्कग़ा,’ इनजोर इतोग़.
मति पत्रु ओन इतोग़, “अनन्या! देयमदीपता विचरतुन नीवा बुदतगा बाराह्क वाया ईतिन? जागातुन वमतव वळ्गा कोताङ मियेनाह्क तासतिन, वळ्गा कोताङ ततिन, (पूराय कोताङ ततप लेह्का, अविस्किन मयगा तचि ईतिन). इद्रम निमा देवुळता पवित्र जीवाता मुनेह जोल आतिन.
यहुदाल आरतुन तितस्के, देयह्कना मुक्याल ओन आव्रे कीता. अस्के येसु ओन इतोग़, “नीवा बाताल कीयना विचर मन्ह्ता, अद चट्पिट मारि,” इतोग़.
अस्के सिमोन इस्केर्योतना मग़ि यहुदाल, वेना जीवातगा देयह्कना मुक्याल येसुन कोंटेतोरिह्क पोस ईयना, इद्रमता आय्डा पुटिह कीस मता.
“अद्रम आनेके पया, ओग़ पेकाल सीता अरतोग़. अस्के तनतनाय इद्रम विचर कीतोग़: ‘नावा बाबानगा इतेके, बेच्वुरो ओर्युलतोर मन्ह्तोर, ओरिह्क तितेक वने मारो. मति नना इसि इगा कग़्विह्क हासोर मह्नन.
“(इदिन पुन्पिह कीयलाह, नना मीक उंद पोल्लो वेहतह्नन:) ओर्वोग़ पळ्योग़ कसेह्क-मग़्स्क पोसि, तना लोतुन राका कीसोर मतेक अचोन, ओना मालसोम बेस मन्ह्ता.
मापि केवेक अचोन, देयह्कना मुक्याल माक एग़्किह कीस्ता. बह इतेके ताना सत्रलतनमतुन माट पुतले.
अद्रमे दुस्रा ओडाते मनवालोर, सिमोनना संगे मीन्कना दंदा केवालोरु, जेबेदि इनवानाङ मग़्कु, याकुब ओसो योहन, वेर वने “इद बेद्रम आस मनदग़ा रा!” इनजोर बामतोर. अस्के येसु सिमोनिन, “निमा रेयमा रा, इचानाह मीन्क पोयंदिन, इंजेटाहि मन्कलोरिन नयगा तवानिन आयकिन,” इनजोर वेहतोग़.