21 ตอก อัฮ อื เฮี ละ เปอะ, “ปุ ไปญ โอเอีฮ เซ. ปุ จิม เซ. ปุ ลอก โอเอีฮ เซิต เตอ,” มัฮ โอเอีฮ ตอก เซ ป อัฮ อื ละ เปอะ.
ปุย โม เซ ซ คัต ปุย โอ เญือะ โอ เอีญ ละ ปุ แตะ. คัต โรฮ ปุย โอ โซม ปอน โอเอีฮ ง่อน. ญันได่ ละ โม ป เจือ ไม่ ป เอีจ ยุง ลปุง เนอึม, พะจาว เอีจ มัฮ ยุฮ อื โอเอีฮ โม เซ ละ โซม ปอน ปุย อื, ดัฮ เอีจ ญันดี่ ไม่ พะจาว นึง อื โฮ.
พะจาว ปังเมอ อัฮ อื ตอก เฮี, ‘โคะ อาวต บั่กบ่วน รปึม เฮี ติ โคะ โน่ง ป โอ เปอะ ไมจ โซม เปลิ อื. ปุ ลอก เฟือฮ เอิน, เดอึม เปอะ โอ ซ ยุม ฆาื’ ” อัฮ เซ เนิ.
โม เปะ ป ไปญ โดง เดือง อาวต ไพรม นึง วิฮัน ยุฮ พะจาว, โอก แปฮ ฮา เวียง บ่าบี่โลน เมือง โอ ไมจ เซ. เกือฮ ติ เปอะ ซง่ะ ซงอม. ปุ ลอก โอเอีฮ ป รแอม ละ พะจาว. โอก แปฮ ฮา, เกือฮ ติ เปอะ โปน.
มัฮ เซ ป อัฮ พะจาว อื ตอก เฮี ฆาื อื, “โม เปะ ไมจ เปอะ โอก ฮา ปุย โม เซ. ไมจ เปอะ ทอเนาะ โน่ง ติ แตะ ฮา. ปุ เญือะ เกวคอง ซองไซ ไม่ โอเอีฮ ป โอ ซง่ะ ซงอม เมอ. ดัฮ เปอะ ยุฮ ตอก เซ อาึ ซ รัปคัม โม เปะ.
โม เปะ เอีจ ยุม ดิ เปอะ ไม่ พะคริต. เอีจ โปน เปอะ ฮา พี ซัง ป ตัตเตียง โอเอีฮ นึง กังฮาว. เคียง มัฮ อื ตอก เซ, เมอยุ ยุฮ ลั่ง เปอะ ตอก ป อาวต ลั่ง บลัฮ ลั่ก ปลัฮเตะ เฮี? เมอยุ ฆวต เนอึง ลั่ง เปอะ ลปุง ซตอก ปุย ปลัฮเตะ เอ?
ปุย ดัฮ โกว ลปุง ตอก เซ มัฮ โอยจ ป โอ ซ ไก ป มัฮ เฟือฮ. ลปุง โม เซ มัฮ ลปุง เพอึก ตอม ปุย ปลัฮเตะ โน่ง.