Xudan dibêje: “Ezê neheqiyên we Û neheqiyên bav û kalên we bidim we. Çimkî wan li serê çiyayan bixûr pêxistin Û li ser giran tinazê xwe bi min kirin. Loma ezê karên ku kirine bînim serê wan.”
Hingê min nêrî û min dengê eylo bihîst ku di nîvê ezmên de difirî û bi dengekî bilind digot: «Ji ber dengê boriyên wan sê milyaketên mayî yên ku wê li boriyê bixin: Wey, wey, wey li wan ên ku li ser rûyê erdê rûdinin.»
Ez ditirsim ku gava ez dîsa bêm ba we, Xwedayê min, min li ber we bide şermê û ez ji bo gelekên ku berê guneh kirine û ji pîsîtî, fuhûşî û şehweta xwe tobe nekirine, şînê bigirim.
«Wey li te Xorazînê! Wey li te Beytsaydayê! Eger ew kerametên ku li nav we hatin kirin, li Sûr û Saydayê bihatana kirin, wanê ji zû ve di nav xirarî û xweliyê de tobe bikira.
Gotina Xudan a pêşî ku bi riya Hoşêya hat ev e: Xudan ji Hoşêya re got: “Here ji zinakaran jinekê ji xwe re bîne ku jê zarokên zinayê çêbin. Ji ber ku gelê welêt dev ji min berda, zinayê dike.”
Di rojên Yoşiyayê Padîşah de Xudan ji min re got: “Ma te ya ku Îsraêla keçika çivanok kir dît? Derket serê her girê bilind û çû bin her dara şîn û fahîşetî kir.
“Madem ew gelek xerabiyan pîlan dikin, Naxwe karê hezkiriya min li Mala min çi ye? Gelo soz û goştê pîrozkirî dikare Felaketa were serê te tune bike ku tu şa bibî?”