2 min birayê xwe Hananî û Hananyayê serekê bircê li ser Orşelîmê kir karmend. Ji ber ku ev zilam dilsoz bû û ji gelek kesan zêdetir ji Xwedê ditirsiya.
Axayê wî jê re got: ‹Aferim, xizmetkarê qenc û dilsoz! Tu di tiştên hindik de dilsoz derketî, ezê te deynim ser gelek tiştan. Were û beşdarî şahiya axayê xwe bibe!›
Herwiha bila nameyek ji Asafê nobedarê daristana padîşah re jî bê nivîsandin. Bila ew daran bidin min ku kêranên ji bo dergehên birca li ba Malê, sûrên bajêr û xaniyê ku ezê lê bimînim bên çêkirin.” Ji bo ku destê Xwedayê min ê qenc li ser min bû, padîşah daxwaza min qebûl kir.
Li ser vê yekê wezîr û setrab, ji bo di karên welêt de giliyê wî bikin, li fersendê geriyan. Lê wan ne fersenda gilîkirinê û ne jî sûcekî wî dîtin. Çimkî ew dilsoz bû, ne şaşîtiya wî û ne jî sûcê wî hebû.
Ji ber ku mirovên dilsoz dihatin hesibandin, min Şelemyayê Kahin, Sadoqê Nivîsende û Pedayayê Lêwiyî danî ser embaran. Min Hananê kurê Zakkûrê kurê Mattanya jî danî ba wan. Karên wan ew bû ku li birayên xwe parve bikin.
Waliyên beriya min li ser gel bûn bar û ji wan, ji bilî nan û şerabê, 40 şekel zîv jî distandin. Xulamên wan jî bûbûn bela serê gel. Lê ji tirsa Xwedê, min wisa nekir.
Gava ez ji ba te herim, wê Ruhê Xudan te bibe cihekî ku ez pê nizanim. Gava ez bêm ji Ahav re bêjim û ew te nebîne, wê min bikuje. Lê ev xulamê te ji zarokatiya xwe ve ji Xudan ditirse.
Tu ji nav tevahiya gel, mirovên bikêrhatî, Xwedêtirs, rast û yên ji qezenca neheq nefret dikin hilbijêre û wan li ser komên hezaran, sedan, pênciyan û dehan bike serek.
Min ji wan re got: “Heta qêleqija rojê, bila dergehên Orşelîmê venebin. Gava ew nobedarî dikin, bila deriyan bigirin û zirzeyan bidin ber. Ji şêniyên Orşelîmê jî nobedaran tayîn bike. Bila hinek li holika nobedariyê, hinek jî li ber mala xwe nobetê bigirin.”