Biblia Todo Logo
Bib sou entènèt

- Piblisite -




Nahûm 1:5 - Kurmanji Încîl

5 Li ber wî çiya dihejin û gir dihelin, Li pêşberî wî, ji cihê xwe rûyê erdê dilebitin, Dinya û hemû şêniyên wê jî.

Gade chapit la Kopi




Nahûm 1:5
34 Referans Kwoze  

Wê çiya li bin wî bihelin. Wê deşt wekî şimaya ber êgir, Wekî lehiyên ku berjêr diherikin, biqelişin.


Min li çiyayan nihêrî, dilerizîn, Hemû gir dihejiyan.


Dinya lerizî û hejiya. Bingehên ezmanan leqiyan û lerizîn, Çimkî Xudan hêrs bûbû.


Bi dîtina te çiya hejiyan, Lehî rabûn û her tişt dan ber xwe. Kûrahiya deryayê kir xuşîn, Pêl bilind bûn.


Erd hejiya, Asîman li pêş Xwedê dilop kir, Li pêş Xwedê, li pêş Xwedayê Îsraêlê, Sîna jî lerizî.


Li pêş Xudanê ku li Sînayê bû, Li ber Xwedayê Îsraêl Xudan çiya lerizîn.


Ey çiyano, çima hûn wek beranan, Ey girno, çima hûn wek berxan hilpetikîn?


Çiya, wek beranan, Gir jî, wek berxan hilpetikîn.


Bila derya û tijebûna wê, Dinya û yên lê rûdinên biqîrin.


Milet digurmijin, welat hejiyan, Wî deng da, dinya heliya.


Ji her dera Çiyayê Sînayê dû bilind dibû, çimkî Xudan di nav êgir de daketibû serê çiyê. Wekî dûyê ji êtûnekê rabe, ji serê çiyê dû bilind dibû û hemû çiya dilerizî.


Hingê min textekî mezin ê spî û yê li ser wî rûniştibû dît. Erd û ezmên ji ber wî bazdan û cihek ji bo wan peyda nebû.


Ji nişkê ve erdhejîneke mezin çêbû. Çimkî milyaketekî Xudan ji ezmên hat xwarê, çû ser gorê, kevir gêr kir û li ser rûnişt.


Di wê gavê de perda Perestgehê ji serî heta binî çiriya û bû du perçe. Erd hejiya û lat qelişîn.


Û ezman wek pêçekekê li hev hat pêçan û hemû çiya û girav ji cihên xwe hatin rakirin.


Hingê dinya lerizî, hejiya, Bingeha çiyan ji binî ve leqiya. Çimkî Xudan hêrs bûbû.


Loma hêrsa Xudan li dijî gelê wî rabû. Wî destê xwe dirêj kir û li wan xist. Çiya lerizin û cendek wekî zibil, Di nav kuçeyan de man. Lê dîsa jî hêrsa Xudan daneket, Destê wî li dijî wan dirêjkirî ma.


Va ye, wê Xudan dinyayê Xerab û wêran bike. Wê rûyê erdê serobino bike, Şêniyên wê belav bike.


Wê dinya wekî serxweşekî bişewişe, Wekî holikekê biheje. Neheqiya wê li ser wê giran dibe, Wê bikeve û cardin ranebe.


Erd li ber wan diheje, Ezman dilerize. Roj û heyv tarî dibin, Stêr ronahiya xwe nadin.


‘Ma tu kî yî, ya çiyayê mezin? Tê li ber Zerûbbabîl bibî deştek! Gava ew kevirê dawî yê banê Perestgehê bîne, wê jê re biqîrin û bibêjin: Nûwaze! Nûwaze!’”


Xudanê Karîndar dibêje: “Va ye ew roj tê, wekî tenûrê dişewite. Wê tevahiya qure û xeraban bibin pûş. Wê rojê wê wan bişewitîne. Wê ne kok ne jî çiqil bihêle.


Ew çiyayan ji cihê wan radike, Lê haya wan jê çênabe, Ew bi hêrsa xwe wan serobino dike.


Stûnên ezmanan dihejin Û bi erzşikandina wî şaş û metel dibin.


Ji pozê wî bilind bû dûman, Ji devê wî hilkişî agir, Ji sotikan bi hev girt.


Ew li erdê dinêre, erd dilerize, Bi destdana wî, çiya dişewitin.


Lê Xudan, Xwedayê Rast e, Xwedayê Jîndar û Padîşahê herheyî ew e. Ji hêrsa wî dinya dilerize Û milet li ber xezeba wî xwe ranegirin.


Gava Reb Xudanê Karîndar dest dide erdê, Dinya dihele û hemû şêniyên wê şînê dikin. Tevahiya erdê wekî Çemê Nîlê bilind dibe Û wekî çemê Misrê dîsa dadikeve.


Swiv nou:

Piblisite


Piblisite