«Wey li we hûn Şerîetzan û Fêrisîno! Hey hûn durûno! Hûn dehyeka pûng, rizyan û kîmyona xwe didin, lê hûn tiştên Şerîetê yên hê girîngtir, dadperwerî, rehm û baweriyê dihêlin. Diviya ku we ev bikirana û dev ji yên din jî bernedana.
Lê belê wey li we Fêrisiyan! Hûn dehyeka pûng, catir û hemû cûreyên pincarê didin, lê belê hûn dev ji dadperwerî û hezkirina Xwedê berdidin. Diviya we ev bikirana û dev ji yên din jî bernedana.
ji Toviya re odeyeke mezin amade kir ku pêşkêşiyên dexil, gunî, taxim, pêşkêşiyên ji bo kahinan û dehyekên genim, şeraba nû û zeyt li gorî Şerîetê didan Lêwiyî, stranbêj û dergevanan, berê dixistin wê derê.
Wê rojê mirov danîn ser embarên pêşkêşî, berên pêşî û dehyekan ku parên ji zeviyên bajaran hatine û li gorî Şerîetê ji bo kahin û Lêwiyiyan in, li wir berhev bikin. Cihûda ji ber ku kahin û Lêwiyî nobedarî dikirin gelek şa dibû.
“Di sala sisêyan de, di sala veqetandina dehyekê de, çaxê we cudakirina tevahiya dehyekê qedand, hûnê wê bidin Lêwiyî, xerîb, sêwî û jinebiyan ku wê li bajarên we bixwin û têr bibin.
Çaxê hûn dexlê xwe kom bikin, ji pêncan yekî bidin Firewn. Lê ji pêncan çarên din jî, ji bo tovê zeviyan û ji bo xwarina xwe, maliyên xwe û zarokên xwe hilînin.”