20 Wê hêza we beredayî here, wê welatê we ber, darên we fêkî nedin.
Lê min got: “Ez beredayî ji kedê qels bûm, Min hêza xwe pûç û vala telef kir. Lê heqê min li ba Xudan e Û xelata min li ba Xwedayê min e.”
Eger Xudan malê çêneke, Avakar beredayî dixebitin. Eger Xudan bajêr neparêze, Notirvan beredayî hişyar dimîne.
Bila hêrsa Xudan li dijî we ranebe û ew ezmanan negire ku baran nebare, ax berê xwe nede û hûn li welatê qenc ê ku ew dide we zû helak nebin.
Şewitandina tevahiya keda gelan, Valabûna hewldanên neteweyan, Ma ne karê Xudanê Karîndar e?
ezê baranê di wextê wê de bibarînim ku ax berê xwe û darên zeviyan fêkiyê xwe bidin.
Ez ji we ditirsim ku xebata min a ji bo we badîhewa here.
Min çand, Apolos av da; lê belê Xwedê mezin kir.
Di wan deman de, gava zilamek digihîşt ber loda bîst elbî, rastî deh elban dihat. Gava dihat mehserê ku pêncî cer şerabê derxe, didît ku bîst cer şerab heye.
Roja tu wan datînî ew zîl didin Û dotira rojê dikarin bûtik bidin. Lê di roja nexweşî û êşa bêderman de, Wê ber wêran bibe.
Axa bi ber û adan, Ji rûyê xerabên li ser rûniştî dike çol.
Wî çaxî bila di şûna genim de dirî Û di cihê ceh de zîwan derkeve.” Gotinên Eyûb qediyan.
Wê kulî hemû darên te û berê axa te bixwin.
“Wê berê bedena te, berê axa te, golikên dewarên te, karik û berxikên pezê te bên naletkirin.
Ji hêrsa min agirek pêket, Heta binê diyarê miriyan dişewitîne. Ew dinyayê û berê wê dixwe, Ew bingeha çiyayan dişewitîne.
Çimkî te Xwedayê rizgariya xwe ji bîr kir, Zinarê ku te kiribû sitara xwe bi bîr neanî. Loma tu şaxên xweş datînî Û dêliyên xerîb diçînî.
Wan genim çand û stirî hilanî, Wan keda xwe da, lê feyde nedît. Hûnê ji ber hêrsa Xudan a dijwar, Ji berên xwe şerm bikin.”
Axa ku tu dajoyî, wê ji niha û pêve ber nede te. Tê li ser rûyê erdê bibî bêwar û eware.”
Êlyas çû ku xwe nîşanî Ahav bide. Li Sameryayê xela dijwar bû.
Ezê dawî li tevahiya şabûnê wê, Cejnên wê yên Heyva Nû û Rojên Septê, Tevahiya cejnên wê yên kifşkirî, bînim.