Hûnê ji Xwedayê xwe Xudan re wisa nekin. Çimkî wan her tiştê kirêt ê ku Xudan jê nefret dike ji îlahên xwe re kirin. Wan kur û keçên xwe jî, ji îlahên xwe re dişewitandin.
Hûnê li gorî kirinên welatê Misrê nekin ku hûn li wir diman. Hûnê li gorî kirinên welatê Kenanê jî nekin ku ez we dibim wir. Hûnê li gorî qanûnên wan tevnegerin.
“Çaxê Xwedayê we Xudan li ber we miletan biqewitîne, di dilê xwe de nebêjin: ‘Ji ber rastiya me, Xudan em anîn vir ku em ji xwe re bikin milk.’ Çimkî Xudan ji ber xerabiya van miletan li ber we wan diqewitîne.
wê gavê ezê gelê Îsraêl ji welêt bavêjim ku min daye wan. Herwiha ezê vê Mala ku min ji bo navê xwe pîroz kiriye, ji hizûra xwe bavêjim. Wê gelê Îsraêl di nav tevahiya gelan de bibe mijar û meseloka tinazkirinê.
Gava ev tişt qediyan, serek hatin ba min. Wan got: “Gelê Îsraêl, tevî kahin û Lêwiyiyan jî, xwe ji kirêtiyên gelên welatên derdorê veneqetandin ku Kenanî, Hîtîtî, Perîzzî, Yevûsî, Emmonî, Moavî, Misrî û Amorî dikin.
Hûn ji ber rastî yan dirustiya dilê xwe naçin welatê wan ku ji xwe re bikin milk. Ji ber xerabiya wan, Xwedayê we Xudan wan li ber we diqewitîne û bi vî awayî ew gotina ku bi sondxwarin dabû bavkalên we, Îbrahîm, Îshaq û Aqûb pêk bîne.
Bila dehyeka her eşîra Îsraêl, deh ji hemû sedan, sed ji hemû hezaran, hezar ji hemû deh hezaran ji şervanan re xwarinê bîne. Bila şervan jî bikevin bajarê Gîvaya Binyamîniyan û tola vê kirêtiyê hilînin ku li welatê Îsraêl hat kirin.”