“‘Çi welatî çi jî xerîb, hemû kesên ji we ku ji termê heywanê bi xwe miriye yan ji aliyê heywanekî çolê ve hatiye perçekirin bixwe, wê kincên xwe bişo, serê xwe bişo û heta êvarê qirêj bê hesibandin. Piştre wê paqij bibe.
Min ji wî re got: «Ezbenî, tu dizanî.» Hingê wî ji min re got: «Evên ha ew in ku ji wê tengahiya mezin hatine, xiftanên xwe şuştine û bi xwîna Berx spî kirine.
Em bi dilê ku bi xwînreşandinê ji wijdana xerab paqij bûyî û bi bedena ku bi ava paqij hatî şuştin, bi piştrastiya temam a baweriyê, bi dilekî rastîn nêzîkî Xwedê bibin.
Eger wisa bûya, ji damezrandina dinyayê ve diviya wî gelek caran cefa bikişanda. Lê niha, di dawiya deman de ew bi carekê xuya bû, da ku bi xwegorîkirinê guneh ji holê rake.
hingê xwîna Mesîhê ku bi Ruhê herheyî xwe bêleke pêşkêşî Xwedê kiriye, wê hê çiqas zêdetir wijdana me ji kirinên mirî paqij bike, da ku em biperizin Xwedayê jîndar!
Mirovê ku xweliya çêlekê daye hev, wê cilên xwe bişo û heta êvarê qirêj bê hesibandin. Wê ev yek ji bo gelê Îsraêl û xerîbên di nav wan de bibe qanûneke herheyî.
Kahin di roja heftan de wê careke din li cihê gurîbûyî binêre. Heke gurîtî li çerm belav nebûbe û kûr nebûbe, wê kahin kesê nexweş paqij bihesibîne. Wê nexweş kincên xwe bişo û paqij bê hesibandin.
Di roja heftan de wê careke din lê binêre. Heke nexweşî kêm bûbe û li ser çerm belav nebûbe, wê kesê nexweş paqij bihesibîne. Ev tenê qalik e. Wê nexweş kincên xwe bişo û paqij bê hesibandin.
Her tiştê ku bi termê van bikeve, wê qirêj bibe –hemû taximên darîn, kinc, çerm û çûx, her tiştê ku kar pê tê kirin– wê wan bixin nav avê û wê heta êvarê qirêj bimîne. Piştre wê paqij bibe.