Kesê tê paqijkirin wê kincên xwe bişo, hemû mûyên xwe kur bike û serê xwe bişo. Wê bi vî awayî paqij bê hesibandin. Êdî ew dikare bikeve artêşgehê lê wê heft rojan li derveyî kon bimîne.
Mirovê ku xweliya çêlekê daye hev, wê cilên xwe bişo û heta êvarê qirêj bê hesibandin. Wê ev yek ji bo gelê Îsraêl û xerîbên di nav wan de bibe qanûneke herheyî.
Min ji wî re got: «Ezbenî, tu dizanî.» Hingê wî ji min re got: «Evên ha ew in ku ji wê tengahiya mezin hatine, xiftanên xwe şuştine û bi xwîna Berx spî kirine.
Ev jî mînaka imadê ye ya ku îro we xilas dike. Imad ne şuştina qirêja bedenê ye, lê belê ew li ber Xwedê daxwaza wijdana paqij e. Ev yek bi vejîna Îsa Mesîh pêk hat.
Em bi dilê ku bi xwînreşandinê ji wijdana xerab paqij bûyî û bi bedena ku bi ava paqij hatî şuştin, bi piştrastiya temam a baweriyê, bi dilekî rastîn nêzîkî Xwedê bibin.
Wê kesê paqij di roja sisêyan û roja heftan de avê bi ser kesê qirêj de bireşîne û di roja heftan de wê paqij bê hesibandin. Îcar wê kesê paqijbûyî cilên xwe û serê xwe bişo. Wê êvarê paqij bê hesibandin.
“‘Gava herikîna zilamê ku herikîn jê tê bisekine, ji bo paqijbûnê wê heft rojan bisekine. Piştre wê kincên xwe bişo, di ava kaniyê de serê xwe bişo û wê paqij bê hesibandin.
Di roja heftan de wê careke din lê binêre. Heke nexweşî kêm bûbe û li ser çerm belav nebûbe, wê kesê nexweş paqij bihesibîne. Ev tenê qalik e. Wê nexweş kincên xwe bişo û paqij bê hesibandin.
Wê kahin yekê ji wan wekî pêşkêşiya paqijiyê û ya din jî wekî qurbana şewitandinê pêşkêş bike. Bi vî awayî wê kahin li hizûra Xudan ji bo herikîna wî kefaretê bide.
“‘Çi welatî çi jî xerîb, hemû kesên ji we ku ji termê heywanê bi xwe miriye yan ji aliyê heywanekî çolê ve hatiye perçekirin bixwe, wê kincên xwe bişo, serê xwe bişo û heta êvarê qirêj bê hesibandin. Piştre wê paqij bibe.