‘Heke kesek ji Xudan re soz bide yan sond bixwe û xwe bi vî awayî bixe bin barekî, divê ew gotina xwe xera neke û li gorî her tiştê ku ji devê wî derketiye bike.
bavê wê jî bibihîze ku wê soz daye û xwe xistiye bin barekî û herwiha bêdeng bimîne, wê soza ku jinikê daye û barê ku xwe xistiye binî li ser wê bimîne.
Lê gava hatin, Îsraêliyan li van bajaran nexist. Çimkî serekên civatê bi navê Xwedayê Îsraêl Xudan sond xwaribû. Li ser vê yekê tevahiya gel li dijî serekan gazinê xwe kir.
Gava Yîftah ew dît, kincên xwe çirandin. Wî got: “Hey wax, keça min! Te pişta min şikand! Te ez xistim tengasiyê! Çimkî min devê xwe vekir û ji Xudan re sond xwar. Ez jê venagerim.”
Wê soz da û got: “Ya Xudanê Karîndar, heke tu bi rastî hay ji şikestina xulama xwe hebî û min bînî bîra xwe, xulama xwe ji bîr nekî û kurekî bidî min, heta sax be ezê wî pêşkêşî riya te bikim. Wê tu caran gûzan bi serê wî nekeve.”