Wê Xudan hergav rê nîşanî we bide, Li erdên ziwa canê we têr bike, Hestiyên we asê bike Û hûnê bibin wekî bexçeyeke avî, Hûnê bibin wekî kaniyeke ku ava wê naçike.
“Wê rojê wê şeraba şîrîn Ji çiyayan dilop bike, Şîr ji giran biherike Û av di hemû newalên Cihûdayê re here. Wê ji Mala Xudan kaniyek bizê Û Geliyê Şîttîmê av bide.
Wê bên û li bilindciyê Siyonê ji kêfan biqîrin, Ji bo qenciya Xudan –Dexil, şeraba nû, zeyt û berên pez û dewêr– Wê rûyê wan ronî be. Wê canê wan bibe wekî bexçeyekî avdayî Û careke din neçilmise.
Bila kesên li pey min şerm bikin, lê min nede şermê, Bila ew bişikên, lê ez neşikêm. Roja belayê bi ser wan de bîne, Wan bi şikandina du qatî bişikîne.
Lût serê xwe rakir û dît ku tevahiya Deşta Şerîayê heta Soarê avî ye, wekî Bexçeyê Xudan û welatê Misrê ye. Beriya ku Xudan Sodom û Gomorayê wêran bike, deşt wiha bû.