Wisa ku bi du tiştên ku nayên guhertin û çênabe ku Xwedê di wan de derewan bike, cesareteke me ya xurt hebe, da ku em vê hêviya ku li ber me hatiye danîn, bigirin.
Tiştên dîtiniyê li benda dema xwe ya diyarkirî ne, Ew li ser rojên dawî dibêjin û derewan nakin. Bi derengî jî bikevin, li bendê bin, Bêguman wê bibin, wê dereng nemînin.
Ezê hêrsa xwe ya dijwar bi ser we de neşînim, Ezê ji nû ve Efrayîm helak nekim. Çimkî ez Xwedê me, ne mirov im. Ez di nav we de Yê Pîroz im. Êdî ezê bi xezebê neyêm.
Ya Xwedê, di çavê te de ev tiştekî biçûk bû. Li ser pêşeroja mala vî xulamê xwe jî te soz da. Ya Xwedê Xudan, tu çawa ku ez mirovekî mezin bim, li min mêze dikî!
Ez bi te re me. Li her dera ku tu herî, ezê te biparêzim û te bi şûn de bizivirînim vî welatî. Heta ku ez, wê soza ku min daye te pêk neyînim ez ji te naqetim.”
Yê ku ji rojhilat gazî teyrê dirinde, Ji welatê dûr gazî zilamê ku Pîlana min pêk bîne dike, ez im. Erê, min got û ezê bînim cih, Min şîret kir, ezê wê çêkim.
Bi xerîbî li vê derê bimîne. Ezê bi te re bim û te pîroz bikim. Ezê van hemû herêman bidim te û ziriyeta te. Ezê wê sonda ku min ji bavê te Îbrahîm re xwar bînim cih.
Fermandarê ku padîşah xwe dispartê, ji zilamê Xwedê re got: “Heke Xudan di ezmanan de pencereyan jî veke, ma wê ev tişt bibe?” Êlîşa got: “Tê bi çavên xwe bibînî, lê tê jê nexwî.”