Lê wan got: “Em xulamên te duwanzdeh bira bûn. Em hemû kurên bavekî ne ku li welatê Kenanê dijî. Biçûkê me niha li ba bavê me ye û birayekî me jî winda ye.”
Wê heft kahinên ku heft boriyên qiloçên beranan hildidin li pêş sindoqê herin. Di roja heftan de hûnê heft caran li dora bajêr bimeşin û wê kahin li boriyê bixin.
Bi vî awayî her sê yekîneyan, xetîre kiribûn destê xwe yê çepê û borî kiribûn destê xwe yê rastê û li boriyan dixistin, cerên xwe dişikandin û diqîriyan. Wan digot: “Her bijî şûrê Xudan û Gîdyon!”
Wê dît ku padîşah li gorî kevneşopiyê, li ber stûnê disekine. Fermandar û borîvan li ba wî bûn. Tevahiya gelê welêt şa dibû û li boriyê dixist. Wê gavê Etalya rabû, cilûbergê xwe çirand û qîriya: “Xiyanet! Xiyanet!”
Gava avakaran hîmê Mala Xudan danî, li gorî emrê Dawidê Padîşahê Îsraêlê, kahinan bi kincên xwe, di destan de borî û Asafiyên Lêwiyî jî bi zîlên destên xwe sekinîn ku pesnê Xudan bidin.
