2 “Tu ji kesê bêhêz re çawa bûyî alîkar! Te çawa zendê bêqewet rizgar kir!
Di pîrbûnê de tu min ji xwe navêje, Gava ku ez ji taqetê ketim, tu min bernede!
“Bêguman gel hûn in Ku şehrezayî pê re bimire.
Gotinên rast çiqas hêzdar in! Erzşikandina we, ji bo çi ye?
Qey hêza min mîna keviran xurt e? Yan qey goştê min ji tûnc e?
Dema bû nîvro Êlyas tinazê xwe bi wan kir û got: “Bi dengê bilind gazî bikin çimkî ew îlahek e, an kûr difikire, an li daşirê ye, an rêwîtî dike. Dibe di xew de be, divê hûn wî hişyar bikin.”
Ma ew bi kê re şêwirî ku fêm bike, Kê riya edaletê hînî wî kir? Kê zanînê hînî wî kir Û riya fêmdariyê nîşanî wî da?
Qey hêza min çi ye ku ez bisekinim? Dawiya min çi ye ku ez sebir bikim?
Xêra min ji min re tuneye, Serketin ji min dûr e.
Eyûb lê vegerand û got:
Te çawa şîret li kesê ne şehreza kir Û gelekî zanîna saxlem hîn kir!
Madem we hemûyan dît, Ji bo çi hûn bûne kesên pûç û vala?