1 Sofarê Naemayî lê vegerand û got:
Gava sê hevalên Eyûb, Êlîfazê Têmanî, Bîldadê Şûahî û Sofarê Naemayî, hemû xerabiya hatiye serê Eyûb bihîst, her yek ji cihê xwe rabû, li hev kir û da rê. Ji bo ku wî aş û teselî bikin, wan biryar da ku herin ba wî.
Sofarê Naemayî lê vegerand û got:
Diyarê tarî yê taristana kûr, Diyarê bêpergal û siya mirinê, Li dera ku li wir ronahî jî taristana kûr e.’”
“Gelo ewqas gotin wê bêbersiv bimîne? Kesê zimandirêj wê mafdar bê hesibandin?
