Îsa di jiyana xwe ya li ser erdê de bi gazî û hawar, bi hêstirên çavan dua û lavan pêşkêşî wî kir, ku dikarî ew ji mirinê xilas bikira û ji ber xwedêtirsiya xwe hatibû bihîstin.
Ji ber ku ez û gelê min, ji bo ku em bên tunekirin, kuştin û helakirin hatin firotin. Heke em wek xulam û xadiman bihatana firotin, minê dengê xwe nekira, çimkî ji bo tiştekî wiha, hewce nedikir ku padîşah bihata acizkirin.”
Jinik, li çiyê hat ba zilamê Xwedê û xwe avêt piyên wî. Gêhazî ji bo ku wê dehf bide, nêzîk bû. Lê zilamê Xwedê got: “Bihêle, çimkî kezeba wê dişewite. Xudan ev ji min veşart û ji min re negot.”
Piştî ku xwe li ber wî tewand wiha got: “Ezxulam, sûcdar ez im, bi tenê ez sûcdar im. Destûrê bide ku xulama te ji te re bibêje. Li gotinên wê guhdarî bike.
Piştî van tiştan Ahaşwêroşê Padîşah, Hamanê kurê Hammedatayê Agagî anî ser karekî bilind û bi vî awayî ew rûmetdar kir. Wî ew ji tevahiya serekan mezintir kir.