3 Li her herêma ku gotin û fermana padîşah gihîştê, Cihû ketin nav şîneke mezin, giriyan, rojî girtin û li xwe xistin. Gelek kesên ji wan çûx li xwe kirin û xwe li ser xweliyê gevizandin.
Ma rojiya ku min hilbijart ev bû? Ma roja ku mirov canê xwe nizim dike, wiha dibe? Ma divê mirov wekî zilê, serê xwe bitewîne Û li ser çûx û xweliyê rûne? Ma ji vê re hûn dibêjin rojî Û roja ku Xudan razî dibe?
“Here û tevahiya Cihûyên li Sûsayê bicivîne, ji bo min rojiyê bigirin. Sê şev û sê rojan ne bixwin, ne jî vexwin. Ez û xizmetkarên xwe jî, emê rojî bigirin. Paşê tevî ku ne li gorî qanûnê ye jî, ezê herim ba padîşah. Ez bimirim jî, ne xem e.”
Di roja sêzdehê meha pêşî de, nivîsendeyên padîşah hatin gazîkirin. Li gorî her tiştê ku Haman emir kir, bi nivîsîna her herêmê û bi zimanê her gelî ji setrabên padîşah, waliyên bajaran û serekên miletan re fermanek hat nivîsandin. Li ser fermanê, nav û mora Ahaşwêroşê Padîşah hebû.
Keçik û axayên haremê yên Esterê hatin û behsa meselê jê re kirin. Estera Şahbanû gelekî xemgîn bû. Wê cil ji Mordexay re şandin ku lê bikin û çûx jê bêxin, lê wî qebûl nekir.
ku rojên diyarkirî yên Pûrîmê erê bikin. Gel, li gorî fermana Mordexayê Cihû û Estera Şahbanû kir. Wan bi xwe jî, ji bo xwe û ziriyeta xwe biryar dabû ku şînê bikin û rojiyê bigirin.