2 Kaniyên kûrahiyê û kulekên ezmanan hatin girtin. Baran sekinî.
Di şeş sed saliya Nûh de, di roja hivdehê meha diduyan de hemû kaniyên kûrahiya erdê derbûn û kulekên ezmanan vebûn.
Gava wî li jor ewr çêkirin, Çaxê wî kaniyên kûrahiyan qayîm kirin,
Çimkî ez jî mirovekî di bin emir de me û di bin emrê min de leşker hene. Ez ji yekî re dibêjim ‹Here›, ew diçe; ji yekî din re dibêjim ‹Were›, ew tê. Ez ji xulamê xwe re dibêjim ‹Vê bike›, ew dike.»
Te ez avêtim kûrahiyê, binê deryayê. Pêlên avan ez rapêçandim, Hemû pêlên te di ser min re derbas bûn.
Kî ewqas şehreza ye ku ewran bijmêre? Kî dikare meşkên ezmanan vala bike,
Çimkî piştî heft rojan, ezê çil şev û çil rojan baranê bibarînim û hemû jîndarên ku min çêkirine, ji ser rûyê erdê rakim.”
Çil roj û çil şev baran bariya.
“Ma tu gihîştî heta ber kaniyên deryayê? Yan tu di avên kûr de geriyayî?