2 “Gava dizek li ser diziyê bê girtin û herwiha bê lêxistin û kuştin, wê sûcê xwînê nekeve ser kesê ew kuştiye.
Lê vê yekê bizanin: Eger malxwê malê bizaniya ku bi şev çi çaxî diz wê bê, ewê hişyar bima û nedihişt ku ew bikeve xaniyê wî.
û kesê dixwaze heyfa xwînê bistîne wî li derveyî sînorê bajarê sitargehê bikuje, wê heyfgir sûcdar neyê hesibandin.
Hûn bi xwe qenc dizanin, ka diz bi şev çawa tê, Roja Xudan wê wisa bê.
Di nav bajêr de dilezînin, Dibezin ser sûran. Hildikişin ser malan, Wekî dizan di kulekê re dikevin hundir.
“Kengê min xwest şifayê bidim Îsraêl, Sûcên Efrayîm, Xerabiyên Sameryayê derdikevin meydanê. Ew hîle dikin. Diz dikevin malan, Li derve komên rêbiran şelandinê dikin.
Ew ji nav civakê tên qewitandin, Çawa ku ew diz in, Mirov li pey wan diqîrin.
Kujer bi ronahiyê re radibe. Ew bindest û hejaran dikuje, Bi şev ew wekî dizan e.
Lê bila tu kes ji we, ji bo mêrkujî, dizî, xerabîkirin û têkilbûna karên hinekên din cefayê nekişîne.
Di tariyê de dîwarên xaniyan qul dikin. Bi roj xwe vedişêrin, Ew nizanin ronahî çi ye.
Bi dawa xiftanê te ve jî Xwîna hejarên bêsûc heye Û te ew li ser diziya mala xwe negirtin. Lê tevî ku te ev hemû tişt kirine jî,