“Piştî ku ew dem temam bû, ez Nebûxadnessar, min çavê xwe ber bi ezman ve rakir û hişê min hat serê min. Min pesnê Yê Herî Berz da. Min Yê ku her û her Jîndar bi rûmet û berz kir. “Serweriya wî, serweriya herheyî ye, Padîşahiya wî nifş bi nifş didome.
Lê êdî wê padîşahiya te berdewam neke. Xudan dixwaze zilamekî li gorî dilê xwe bibîne û wî ji gelê xwe bike serwer. Çimkî te fermana Xudan bicih neanî.”
Tê ji nav mirovan bêyî avêtin û bi heywanên çolê re bijî. Tê wekî dewaran giya bixwî. Heta dema ku tu hîn bûyî Yê Herî Berz di ser padîşahiya mirovan re serweriya xwe didomîne û dilê wî ji kê re bixwaze, padîşahiyê dide wî, wê heft dem di ser re derbas bibe.”
Min zilamê ku li ser ava çêm e û kitan li xwe kiriye bihîst. Wî destê xwe yê rastê û destê xwe yê çepê ber bi ezmanan ve bilind kir, bi navê yê ku her û her dijî sond xwar û got: “Wê ji bo demekê, ji bo sê sal û nîvan bidomîne. Gava hêza gelê pîroz bi tevahî qedandin, wê ev tişt hemû biqedin.”