25 Wê rojê Binyamînî ji Gîvayê derketin û dîsa ji gelê Îsraêl hijdeh hezar kes li erdê raxistin. Hemû jî şûrkêş bûn.
Binyamînî ji Gîvayê derketin û wê rojê ji gelê Îsraêl bîst û du hezar kes li erdê raxistin.
Ey kûrahiya dewlemendî, şehrezayî û zanîna Xwedê! Ma kî dikare dîwankirina wî fêm bike! Ma kî dikare riyên wî salix bide!
Lê eger neheqiya me rastdariya Xwedê nîşan dide, em çi bêjin? Ma Xwedê neheq e ku xezeba xwe bîne ser me? – Ez wek mirovan dibêjim. –
Lê tu bi rikdarî û dilê xwe yê bêtobe ji bo Roja Xezebê li hember xwe xezebê dicivînî. Ewê wê rojê, dîwana Xwedê ya dadperwer xuya bibe.
Ewr û tarî li der û dora wî ne, Rastdarî û dadperwerî bingeha textê wî ne.
Dûrî te be ku tu wiha bikî û tu kesê rast jî bi kesê xerab re bikujî û rast bibin wekî xerab! Ma dadgerê tevahiya dinyayê ya rast neke?”
Roja diduyan gelê Îsraêl careke din nêzîkî Binyamîniyan bû.
Tevahiya gelê Îsraêl rabû çû Bêt-Êlê û giriya. Li wir li hizûra Xudan rûnişt û wê rojê heta êvarê rojî girt. Wan qurbanên aştiyê û şewitandinê pêşkêşî Xudan kir.
“Binyamîn di şer de gurekî har e. Serê sibê ew nêçîra xwe dixwe, Êvarê xenîmetê parve dike.”
“Ya Îsraêl ji rojên Gîvayê ve te guneh dikirin; Hûn hê jî wisa dikin. Şerê li Gîvayê ya li dijî xeraban, Ma nakeve ser wan?