13 Wê rojê wê xort û keçên delal ji tîbûnê bikevin.
An na ezê wê şilfîtazî bikim, Ezê bikim wek roja ku ji diya xwe bûye. Ezê wê bikim çol û berî, Ezê bikim erdê ziwa Û ji bêaviyê bikujim.
Kal û ciwan li kuçeyan, li ser erdê vedizelin, Keç û xortên min bi şûr ketin. Te di roja hêrsa xwe de ew kuştin, Te serjê kirin û li ber wan neketî.
“Xudan rast e, Çimkî ez li dijî fermana devê wî derketim. Lê hemû gelno! Bibihîzin û êşa min bibînin. Keç û xortên min çûn sirgûnê.
Çimkî qencî û xweşiyên wî pir zêde ne! Wê xort bi dexil, Wê keç bi şeraba nû xurt bibin.
Rîspiyên Siyona keç bi bêdengî li erdê rûniştine. Wan xwelî li serê xwe kir û çûx girê da. Keçên xama yên Orşelîmê serê xwe tewand erdê.
“Ya şêniyên Dîvona keç! Ji bilindbûnê dakevin, li axa ziwa rûnin! Çimkî wê xerabkarê Moavê Li dijî we jî rabe û sûrên we hilweşîne.
Ciwan jî diwestin û qels dibin, Xort diterpilin û dikevin.
Ey Xwedê, tu yî Xwedayê min, Ez li te digerim, Canê min tiyî te bûye, Li diyarekî çol, westa û bêav, Bedena min bêriya te dike.
Wê li derve şûr wan bêzarok bihêle, Wê li hundir tirs û saw, xort û keçan, Zarokê berşîr û pîrên rîspî bigire.
Loma wê Reb bi xortan şa nebe Û li ber sêwî û jinebiyan nekeve. Çimkî hemû xwedênenas û xerabkar in, Her dev ehmeqiyê dike. Dîsa jî wê hêrsa Xudan danekeve, Destê wî li dijî wan dirêjkirî bimîne.
Diya wan zina kir, Li wan bi zaro ma, riswatî kir. Got: ‘Ezê li pey yarên xwe herim. Ew av û nan, hirî û kitan, Meyê û rûnê zeytê didin min.’
