21 Заманы етип, къатынгиши яш табагъанда азап чеге. Амма яш тувгъан сонг, дюньягъа янгы адам тувуп гелди деп сююнюп, о чекген азабын унута.
Инсанлар: «Парахатбыз ва аманбыз», – деп сёйлеп турагъанда, яш табагъан къатын хапарсыздан, заманы етип авруйгъанда йимик, олагъа да шолай хапарсыздан балагь гелип къалажакъ. Шо заман оланы бириси де ондан къачып къутулмажакъ.
Неге тюгюл де, Сыйлы Язывларда булай язылгъан: Сююн, бир заманда да яш тапмагъан, гьей къатын! Сююн, яш тапмакъны азабын бир заманда да башдан гечирмеген, гьей къатын! Эри бар къатынныкинден эри ташлагъан къатынныки яшлары кёп болажакъ!