О заман Огъар: – Сени Атанг къайдадыр? – деп сорайлар. – Сиз не Мени, не Атамны танымайсыз. Сиз Мени таный болгъан эдигиз буса, Атамны да таныр эдигиз, – деп жавап бере Иса.
Мени атымны макътап юрюгенигиз саялы, сизин гьакимлени ва пачаланы янына алып баражакълар. Сиз оланы ва ят халкъланы алдында Мени гьакъымда шагьатлыкъ этежексиз.
Шагьардан айланып, сизин сыйлы ерлеригизге къарайгъан заманда, мен уьстюне «Белгисиз Аллагьгъа» деп язылгъан къурбанлыкъны салагъан ер гёрдюм. Гьали мен сизге, Ким экенин де билмей туруп, сиз Оьзюне сужда этеген Аллагьны гьакъында билдиремен.
Буланы барысы да болгъунча, Мени атымны макътап юрюгенигиз саялы, сизин тутажакълар, такъсырлажакълар, синагогларда дуван этежеклер ва туснакълагъа тыгъажакълар, пачаланы ва гьакимлени алдына алып баражакълар.
Сиз Ону бир заманда да танымагъансыз, Мен буса Ону таныйман. Эгер Мен Ону танымайман деп айтсам, Мен де сизин йимик ялгъанчы болур эдим. Мен Ону таныйман ва Ону айтгъанын этемен.
Башгъа бирев де этмеген ишлени оланы арасында этмеген эдим буса, оланы такъсыры болмас эди. Гьали буса олар Мен этген ишлени гёрдюлер ва буса да Мени де, Атамны да сюймейлер.
Бир къарагъыз чы, бизге «Аллагьны авлетлери» деп айтылмагъа ихтияр берип, Атабыз бизин нечик кёп сюегенин гёрсетди! Гертилей де, биз Аллагьны авлетлерибиз! Бу дюньяны адамлары Ону танымайгъаны саялы, бизин де танымай.