44 Оьлю де къолларына, бутларына кетен гебин чырмалгъан ва бетине явлукъ байлангъан гьалда къыргъа чыгъып геле. Иса олагъа: – Ону гебинин чечигиз. Къой, гетсин, – дей.
Гертисин сёйлеймен сизге: оьлгенлер Мени, Аллагьны Уланыны, сесин эшитеген заман гелир ва гелип де тура. Мени эшитгенлер яшап къалажакълар.
алда Исаны башына чырмалгъан явлукъну гёре. Явлукъ гебин булан тюгюл, чырмалып айры бир ерге салынып тура.
Огъар бары да затгъа ёлбашчылыкъ этмек учун къудрат да берилген. Шо къудрат булан О бизин осал, оьлюмге тарыйгъан къаркъараларыбызны тюрлендирип къояжакъ ва оланы Оьзюню макътавлу къаркъарасына ошатажакъ.
Мен де, Атам да бирбиз.
Атасы, оьлюлени тирилтип, олагъа яшав берегенде йимик, Уланы да, сюйген адамын тирилтип, яшав бере.
Оьлю туруп олтура ва сёйлемеге башлай. Иса ону анасына тапшура.
ва Яшав болгъан Менмен. Мен оьлген эдим, муна къара, гьали Мен даимге савман! Ахыратны да, оьлюмню де ачгъычлары Менде.
Олар Исаны сюегин алалар ва ягьудилер гёмеген адат булан арив ийисли май себилген кетен гебинге чырмайлар.
Иса олагъа: – Бу ишни бирев де билмесин! – деп къатты кюйде бувара ва къызгъа ашамагъа бир зат беригиз деп буюра.
Энкейип къарап, о ондагъы кетен гебинни гёре, амма къабурну ичине буса гирмей.
Иса: – Ташны тайдырыгъыз! – дей. Оьлгенни къызардашы Марта Огъар: – Я Рабби, онда яман ийис бардыр, о оьлгенли чи дёрт гюн бола, – дей.
Шо заман уьчюнчюсю гелип: «Есим, муна сени алтынынг, мен муну явлукъгъа да чырмап сакълап турдум.
Шону айтгъандан сонг, О: – Лазар, чыкъ! – деп къычыра.