11 Сонг уллу бир акъ тахны ва ону уьстюнде Олтургъанны гёрдюм. Ону бети гёрюнгенде, ер ва кёк къачып гетдилер. Гьали оланы тапма да болмай эди.
Мундан сонг мен бир янгы кёкню ва янгы ерни гёрдюм. Алдынгъы кёк ва алдынгъы ер тайып битдилер, денгиз де ёкъ эди.
Гьалиги кёклер ва ер буса, къыяматгюн от булан ёкъ этилмек учун, шо буйрукъ булан сакъланып тура. Шо заман Аллагь имансыз адамланы ёкъ этежек.
– Мен, Инсанны Уланы, бары да малайиклер ва сыйлы нюрюм булан гелген заманда, Оьзюмню макътавлу тахымда олтуражакъман.
Амма сен хырчасан, товба этмеге де сюймейсен. Аллагьны жазасы берилеген гюнюне сен оьзюнге жазаны хазналарын жыясан. Шо гюн Аллагьны адилли дуваны этилежек.
Кёк де, ер де ёкъ болуп таяжакъ, амма Мени сёзлерим бир заманда да ёкъ болмажакъ.
Бары да атавлар ёкъ болду, тавлар да дагъы къалмады.
Кёк чырмалып, бир тююндей болду, бары тавлар ва атавлар буса ерлеринден тербенди.
О жинлени башчысы, демек иблис болгъан аждагьаны – бырынгъы йыланны тутду ва минг йылгъа бугъавлады.
Амма аждагьаны таман чакъы гючю етишмеди ва о малайиклери де булан кёклерде оьзюню ерин тас этди.
Аллагьны Ругьу магъа Оьзюню гьайран къудратын сездирди. Кёклерде мени алдымда бир тахны ва онда олтургъан Биревню гёрдюм.
Мен ачылгъан кёклени ва акъ атны гёрдюм. Атгъа минген атлыгъа Амин ва Гьакъ деп айтыла эди. Неге тюгюл де, О адилли кюйде дуван эте ва дав юрюте эди.
Амма сизге айтаман: къыяматгюн Сурда ва Сайданда яшайгъан адамланы гьалы сизинкинден къолай болажакъ.
Тахда Олтургъан: – Къара чы! Мен бары да затны янгыртаман! Яз, бу герти ва гьакъ сёзлер, – деп айтды.