Халкъланы къырмакъ учун, Ону авзундан чыкъгъан итти бир къылычы бар эди. О олагъа къатты низам салып гьакимлик этежек. Бары да затны Еси болгъан Аллагьны бек гючлю къазапланывуну юзюм сыгъагъан еринде чагъыр сыгъажакъ.
шо адам Аллагьны ачувуну пияласындан Ону къазапланывуну сув къошулмагъан чагъырындан ичежек. О сыйлы малайиклени ва Къозуну гёз алдында отну ва яллайгъан кюкюртню ичинде азап чегежек.
Мен къарап турагъанда, бирден кёкню ортасында учуп барагъан къаракъушну гёрдюм. О: – Узакъ къалмай къалгъан уьч де малайик де сюр чалажакъ. Ер юзюнде яшайгъанланы гьалына адаршай! Адаршай! Адаршай болсун! – деп къычырды.
Бу балагьдан оьлмеген инсанлар товба этмедилер. Олар алда йимик, жинлеге, не гёрюп, не эшитип, не юрюп болмайгъан алтындан, гюмюшден, багъырдан, ташдан ва агъачдан этилген аллагьлагъа къуллукъ эте эдилер.