26 Сонг жин о адамны чайкъай, гючлю тавуш этип къычыра ва ондан чыгъып тая.
Жин бек акъырып ва яшны гючлю кюйде аврув тутдуруп, ондан чыгъып тая. Яш оьлгендей болуп, сойралып къала ва кёплер: – О оьлдю! – дейлер.
Яшны Исаны янына гелтирелер. Жин Исаны гёргендокъ, яшны аврув тута: о ерге йыгъыла, талашмагъа, авзундан гёбюк гелмеге башлай.
Шо адамдан да гючлю бириси огъар чапгъын этип, ондан уьстюн гелсе, шо заман ону аркъа таягъан бары да савутун алыр ва мюлкюн де сюйген кюйде пайлар.
Яш гелегенде, жин ону ерге йыгъып тёбелемеге башлай, амма Иса жинге чыкъ деп буюра ва, уланны сав этип, ону атасына къайтарып бере.
Бир жин уланымны тута, о да хапарсыздан къычырып йибере, ону аврув тута, авзундан гёбюк геле. Уланымны инжитген сонг да, ондан гьарангъа айрыла.
Шонда Иса жинге: – Тын! Ондан чыкъ! – деп буюра.
Барысы да шогъар гьайран болуп, бир бирине: – Бу недир? Бу бир янгы уьйретивмю? О жинлеге гючю булан буйрукъ эте, олар да Огъар таби болалар, – деп бир бирине сёйлемеге башлайлар.