20 Шо заман уьчюнчюсю гелип: «Есим, муна сени алтынынг, мен муну явлукъгъа да чырмап сакълап турдум.
Сонг минг алтын акъча алгъаны да гелип: «Есим! Сен бир бек къатты адам экенингни мен биле эдим. Чачмагъан ерингден орасан, салмагъан ерингден аласан.
Шогъар гёре ким буса да бирев, яхшылыкъ этмеге герекни де биле туруп, шону этмей буса, о гюнагь иш этеген болур.
Къулларындан он адамны чакъырып, олагъа он алтын акъча берип: «Мен гелгинче, булар булан пайдаланып, къазанып туругъуз», – дей.
– Неге сиз Магъа: «Раббим, Раббим!» – деп айтасыз, оьзюгюз буса Мени айтгъанымны этмейсиз?
Аллагь балтаны тереклеге тюзлеп тура. Яхшы емиш бермейген гьар бир терек гесилип, отгъа ташланар.
Бугъар да: «Сен де беш шагьарны уьстюнде гьакимликни алажакъсан», – дей пача.
Сен бек рагьмусуз адам экенинг саялы, мен сенден къоркъдум. Сен оьзюнг салмагъан затны аласан, оьзюнг чачмагъан затны жыясан», – дей.
Оьлю де къолларына, бутларына кетен гебин чырмалгъан ва бетине явлукъ байлангъан гьалда къыргъа чыгъып геле. Иса олагъа: – Ону гебинин чечигиз. Къой, гетсин, – дей.
алда Исаны башына чырмалгъан явлукъну гёре. Явлукъ гебин булан тюгюл, чырмалып айры бир ерге салынып тура.