39 Алда барагъанлар ону сёйлеме къоймай токътатмагъа къарайлар. Сокъур буса: – Давутну Наслусу! Магъа бир рагьму эт! – деп бирден бир бек къычыра.
Иса къолун тийдирсин деп, Ону янына яшланы да гелтирелер. Якъчылары буса оланы гирме къоймай, алып гелгенлеге урушма башлайлар.
Шону чыгъарып тайдырсын деп, мен Раббибизге уьч керен тиледим.
Халкъны арасындан фарисейлерден бирлери чыгъып, Огъар: – Устаз, Сен якъчыларынгны токътат! – дейлер.
Шо заман сокъур: – Гьей Давутну Наслусу Иса! Магъа бир рагьму эт! – деп къычыра.
Иса якъчыларына къаныгъып дуа этмекни ва гьеч ругьдан тюшмей турмакъны гьакъында бир масал айта:
Адаршай сизин гьалыгъызгъа, гьей дин алимлер! Сиз Аллагьны илмусуну ачгъычларын алгъансыз, амма ону ичине не оьзюгюз гирмейсиз, неде гирме сюегенлени гирме къоймайсыз.
Иса шо сёзлени сёйлеп турагъанда, синагогну башчысы Яирни уьюнден бир адам гелип: – Сени къызынг оьлдю. Устазны негьакъ авара этме, – дей.
– Тилегиз – сизге берер, излегиз – табарсыз, эшикни къагъыгъыз – сизге ачар.
Иса олагъа: – Гьей имандан языкълар, мунча неге къоркъасыз? – дей. Сонг туруп, елни ва кёлню гьалекленгенин токътата. Бир шыплыкъ болуп къала.
Иса ондан къайтып гелегенде, Ону арты булан эки сокъур адам юрюй. Олар: – Гьей Давутну Наслусу Иса, бизге бир рагьму эт! – деп къычыралар.
Иса, токътап, ону Оьзюню янына алып гелсин деп буюра. Сокъур ювукълашгъан заманда, Иса Огъар: