तुहांजो लगां भई तुहें लोक तृप्त हुई चुक्कीरे, तुहें अमीर हुईगरे, तुहें अहांते बगैर राजे बणी चुक्कीरे; पर अच्छा हुंदा भई तुहें सच्चीजो राजा बणी जान्दे ताकि अहें बी तुहां सौगी राजा बणी जान्दे।
ओ कपटी शास्त्रियो कने फरीसियो, तुहांजो परमेशरा भयानक सजा देणी! तुहें किसी जो अपणे पंथा च लौणे खातर बड़े दूर जायें, कने ताहली जे सै तुहांरे पंथा च आई जां तां तुहें तिस्सो अपणे ते बी दुगणा नरका रे लायक बणाई दें।
ये तिन्हांजो सै जे भटकीरेयां लोकां चाते बचीने निकल़णे री शुरुआत इ करीराँ थे, अपणी बेकारा री घमण्डी गल्लां ते तिन्हां लोकां जो शारीरिक इच्छां च फसाई लें।
पर हऊँ डराँ भई तियां जे शैताने सर्पा रे रुपा च अपणिया चतुराईया ने हव्वा जो बैहकाया था, तियां इ किति तुहांरे मना जो मसीह रे प्रति तुहांरिया ईमानदारिया कने पवित्रता जो दूर नीं करी दो।
कोई किसी च हमेशा गैहरी रुची लेन्दा रौओ, येत इक खरी गल्ल इ, पर ये किसी खरे खातर हूणा चाहिन्दा, कने सिर्फ तिस इ बगत नीं, ताहलियां तक जे हऊँ तुहां सौगी आ।