9 अपे नाःआ इयापे अरजीगे, ने सेरमो देसरे इदानीग अलेरीग अपांग, आमराः ञाव सुद इदा, माःआनले मान मरजइत अवेय।
“ने अलेरीग परबू अरू भगवान, आम अनमराः ओंगोल इया जमा जिनिसकूनमे तुलाकेरा। अरू आम ओंगोल इया हना जमा नुँहू इदा, हान अनम हमा जमालेःआम तुलाकेरा। हनालगा आम जागगे इया अरू मान मरजइतगे इया अरू जंगरदार इदानमेःआ।”
अपे सुद बिरुवापे पवावकियानते पोंकाहा बेगारी होड़कू इया दोहोन लगा कोवानेःआ, मनदो भगवान आँयगराः बिरुवाते अनँयग लइंकू इयाय समुटावकेडपेःआ। नाःआते अबू हाँय, ने अबबा, ने अपांग, माःआन चइड़ घड़ीनबू राःगेयता।
नुँहू अबू भगवानरिकुःआ लइंकूबू बड़ाँवयना अते, हाँय अनँयग बेटातराः बिरुवा अबू जीवरेय वारकेरा। हनाँय बिरुवाते अबू हाँय, ने अबबा, ने अपांग, माःआन चइड़ घड़ीनबू राः अवेयता।
अरू हँकू मुरुक सटीतेकू सेरेंगा, “ने ञेड गोएगतो भेड़ा होन आम जंगर अरू आन-धान, कनहून अरू सवांग, मान मरजइत अरू जाग, अरू धनियाबाद पवाः जुकूर इदानमेःआ।”
अपे कसूर होड़कू इदानपे हों अँनपे लइंकू लगा नपाय नपाय जिनिसकूनपे एमेयता। दो अपेरीग सेरमो देसरीग अपापे भगवान एचेरेकू असेयता हँकुःआ होड़कू लगा नपाय जिनिसकून चिला लगा मेरेय एमेकेःआ?
अपे ईंगपे अयूम! नुँहू अते ईंगरीग अपांग भगवानराः राइजरे अपे सुदा नँवा अंगूरराः रस अरीनिंग ञूय वरी हान ओरोयिंग ञूतेरा।”
अपेरीग मिनीटोंग अपांग सेरमो देसरे इदानिया। हनालगा अपे नाःआ चउंदीसरे तोनोंगीग होड़ अपांग माःआन अलोपे कतावाय।
ननन इया अपेराः लूर-नेवन मरसल इया जमा होड़कू एचेरे नपाय दोहोन दो, होड़कू अपेराः नपाय बुता ञेलकेडखन सेरमो देसरीग अपांग भगवानकू मान मरजइतता।”
ईंग रेमकियानखन ईंग अपांग एचेरेयिंग सेनता अरू हाँय एचेरे ईंग कतायता, ने अपांग, ईंग भगवान एचेरे अरू आम एचेरेयिंग कसूरकेरा।
अपे अरजी मेला अपांग माःआन कताकेडखनपे रगेयता हाँयग भगवान, जमाकू अँननकूराः बुता इया बेगर पाचपटीतेय फड़ियावकूता। हनालगा अपे नाःआ चउंदीसरे दुरीन देसरिकुःआ होड़कू इया भगवानराः अकूस मनाः घड़ीनपे जियाः।
हनाँय एकला सगर सइट लगा जीयत इदानिया अरू मुरुक विड़चेड़तो मरसलरेय दोहोनता। तोनोंगीग होड़ हाँय तोनोंग बेला मेरकू ञेलगडिया अरू तोनोंगीग होड़ हाँय ओनोरोकू ञेल अवेतिरिया। हाँयके मान मरजइत होया ञवन अरू हाँयराः राइज जनामा जूग वरी दोहोन। आमीन!
दो बेटात अपात एचेरेय कताया, ईंग भगवान एचेरे अरू आम एचेरे होयिंग कसूरकेरा। हनालगा नुँहू ईंग आम बेटा कतन जुकूर कोवायिंगा।
“सेरमो देसरे इदानिया हाँयग भाबी भगवानले जागतना। भगवान ननायकूता हँकुःआ होड़कू लगा हाँय सलसते एमेता।”
हनालगा अपे एटाः होड़कूराः कसूरपे बराव एंडागे दो, अपेरीग सेरमो देसरीग अपांग भगवान हों अपेराः कसूरे बराव एंडाता।
मनदो अपे अरजी दो कुठरीरेपे सेन अरू दुवारपे सींग। हनते अबू मेरबू ञेल अवेयता हाँयग अपांग भगवान एचेरेपे अरजी। दो अपेरीग अपांग भगवान अपेराः ओनोक दनंग बुताय ञेलता अरू जमाकू मड़ंगरे इमाने एनेमेवापेता।
हनालगा सेरमो देसरीग अपांग उडु-बुडूत इदानिया हनन इया अपे हों उडु-बुडूतपे बड़ाँः लगा इदा।”
ने अजी बोपोहकूतिंग, होड़कू अगीते सहे मनुवाकूराः ओंगोलते कोवान, मनदो ईसू मसीते अरू गोएगतो अते ईसूय जियाव रेमकिरिया हाँयग अपांग भगवान, हँकिनराः हिछाते मूक चेला बड़ाँवतो ईंग पउलूस,
हनते ईसू कतातेड, “ईंग अपांग भगवान एचेरे अरीनिंग सेना। हनालगा आम ईंग अहम साब रहावकायिंग। मनदो आम ईंगरिकुःआ वपक बोपोहकूतिंग एचेरे सेनेकियानखन हँकू एचेरेम कता उदुःगोड, ईंगरीग अरू अपेरीग अपांग अरू ईंगरीग अरू अपेरीग भगवान एचेरे सेरमोयिंग सलाःतना, माःआन।”
हनते ईसू अरजी लगा अरू सेनेडखने अरजीतेरा, “ने अपांग, नाःआ कटसियाराः दूररे ईंगके सेन लगा इदान दो अनमराः ओंगोल इया होयाः।”
रूमी सहररे भगवान दुलारकूता अरू अनँयगरिकुःआ सुद होड़कू होयाः लगाय एटाःकेडकुःआ हँकुःआ जमा बिसवासी होड़कू लगा नाःआ चिठीयिंग ओजाःगेतना। अबूरीग अपांग भगवान अरू परबू ईसू मसी, अपेकिन मयावा लगा, अरू सलसतरेकिन दोहो ओवापे।
अपे जमाकूपे सुसुदीतना, मीटोंग रिचकी ढिबुवाते बारटोंग गोरेलाकिनबू किजाता। मनदो अपांग भगवानराः बेगर ओंगोलते मीटोंगीग गोरेला हों ओरोय कसड़नेना।