11 हना वरीते हँकू अते हुडिंगीग सहे मरंगीग, हँकू जमाकू ईंगकू कबुलाःता। हनालगा परबूपे कबुलाः, माःआन तोनोंगीग अनँयगराः देसरिकुःआ होड़कू, अरू अनँयगरिकुःआ वपक-बोपोहकू ओरोय चेडतेडकुःआ।
भगवानराः बड़रा कता होड़कूराः कागदरे नाःआ इया ओजाःतो इदा, भगवान हँकुःआ जमा होड़कूय चेडकूता। अपांग भगवानतेकू अयुमेता अरूकू चिडुःता हँकू, ईंग एचेरेकू वेगता।
मनदो अपे लगा भगवान सुद बिरुवाय एमेकेरा। दो तोनोंगीग एटाः होड़ अपे चेडपे लगा कोवानेःआ। सुद बिनिरुवा अपे जमा कताकून एचे सुदीपेता अरू हाँय उदुःवापेता हना कता लबरा ना लवे, मनदो सनाताय हवे। सुद बिरुवा अपेय चेडकेरा हनन इया मसी सुदापे सनालावगोड ञवन।
अबू नाःआ हों सुदीयतनाबू भगवानरीग बेटात चउंदीसरेय वेगकिया अरू हाँय अबू सताय भगवाने एचे सुदीगोतेडबुःआ। अबू हनाँयग सताय भगवान अरू आँयग बेटात ईसू मसी सुदाबू मिनीयना। हनाँय हवे सताय भगवान अरू हाँय अबू लगा ओरो टुटीगनेना हना जीवे एमेयता।
लचार होड़कू अरू मरंग मरंग होड़कू हों हाँयराः कताकू मनाःआ अरूकू कताया, “सतायरे नाँयग होड़ मुरुक मरंग जंगर, होड़कू कतावाता भगवानराः हना जंगर हवे।”