17 जेमहा परबू ईसू मसीरीग अगम मरंगीग अपात भगवान, अपे सेरमो देसराः कनहूने एमेवापे लगा अरू अनउर नपायते हाँयपे सुदी अवे लगा अनँयगराः कताकूने उदुःवापे।
भगवानराः सगरावतो जंगरते, अनँयग ओंगोल इया नपाय जीवबू जियाः लगा जमाकूने एमेवाडबुःआ। अरू अनँयग लगा अबूय राःकेडबुःआ हाँयग ईसू, अगम मरंग अरू नाय नपाय इदानिया माःआनबू सुदीकेड अते नाःआ जमाकूनबू पवावकिया।
मनदो अबूरीग परबू अरू सडावदार ईसू मसी अपेय मयावागोड ञवन अरू हाँयराः कनहूनरेपे बडे इदीन। हाँय लगा नुँहू अते सगर सइट वरी मान मरजइत होनोयागोड ञवन। आमीन!
सेरमो देसराः जमा बरानाः कताकून ईसू मसीते अबूराः जीवे भलावाडबुःआ अबूरीग परबू ईसू मसीरीग अपांग भगवानराः जाग होयाः।
मिनीटोंग सताय भगवान अनम इदानमेःआ। दो आम अरू आम वारकिरिया हाँयग ईसू मसी, अलंग बना होड़कू सुदीलंगता, हनानाः हमा ओरो टुटीगनेना हना जीव।
ईंगरीग अपांग भगवान ईंग एचेरे जमाकूने जिमाकेरा। सनातायते अपात अड़ाःकेडखन तोनोंगीग होड़ बेटात मेरेय सुदीयता, अरू बेटात अड़ाःकेडखन तोनोंगीग होड़ अपात मेरेय सुदीयता। भगवान सुसुदी लगा बेटात सुनावकूता, हँकुःआ होड़कू एकला भगवानकू सुदी अवेता।
मनदो भगवान अनँयगराः बिरुवाते अबू एचेरे ननानाः कताकूने एचे उदुःतेरा। सुद बिरुवा जमालेःआय सुदीयता। हान मनुवाकू लगा ओकोत इदा भगवानराः कताकून हों नपायते सुदीयता।
भगवान नाःआ कता मनाड़ंग जूगरिकुःआ तोनोंगीग होड़ एचेरे मेरेय एचे उदुःगाड। मनदो नुँहू सुद बिरुवाते भगवानरिकुःआ बड़रा कता होड़कू अरू सुद मूक चेलाकू एचेरेय एचे उदुःगोतेडा।
हनते ईसू कतातेड, “ईंग अपांग भगवान एचेरे अरीनिंग सेना। हनालगा आम ईंग अहम साब रहावकायिंग। मनदो आम ईंगरिकुःआ वपक बोपोहकूतिंग एचेरे सेनेकियानखन हँकू एचेरेम कता उदुःगोड, ईंगरीग अरू अपेरीग अपांग अरू ईंगरीग अरू अपेरीग भगवान एचेरे सेरमोयिंग सलाःतना, माःआन।”
मनदो हाँय हँकूराः कताकून कता कुदागे लगा भगवानराः सुद बिरुवा हाँय कनहूने एमेवातिरिया। हनालगा हँकू हाँय एचेरे मेरकू कता कुदा अवेगाड।
अरू कसूरराः रेनहारे अलोम पराव ओवाले, मनदो बेलूर अतेम बनसावले। [हकतियार अरू जंगर अरू मान मरजइत सगर सइट वरी अनमराः हवे। आमीन!]
मनदो भगवान ईंगराः ञावते संघरादार इदानिया हाँयग सुद बिरुवा अपे एचेरेय वारेयता। अरू हाँयग सुद बिरुवा जमा कताकूने चेडपेता अरू ईंग अपे एचेरेयिंग कता उदुःतेरा हना जमाकूने एचे उहियार अगूपेता।
बड़वारगुः अते तोनोंगाः नफा कोवानेःआ। मनदो परबू अगीतेयिंग पवावकिया हना दरसनकून अरूय उदुःवारिंगा हना कताकून बदीरेयिंग कता उदुःगोड ञवनता।
हननमेला अपे हँकू सुदा बड़रा लगा कनहूनिंग एमेवापेता। अपेराः हना बड़रा अयूमकेडखन अपेरिकुःआ मुदइ होड़कू ओरोकू हरुवाव अवेतेडपेःआ अरू ओरोकू घंटाव अवेतेडपेःआ।
तोनोंगीग होड़ सुद बिरुवाते कनहूनराः सरवने कतायता, अरू तोनोंगीग होड़ सुद बिरुवाते बुझाःराः सरवने कतायता। मनदो नाःआ दहिनकून मिनीटोंग सुद बिरुवा एमेयता।
नाःआ चउंदीसरिकुःआ मूक होड़कू तोनोंगीग नाःआ कनहून मेरकू बुझाव अवेगान। हँकू बुझावकुः दो मान मरजइतगे इयायीग परबू कुरूसरे ओरोकू ठोंकाव गोएगकेया।
नाःआते अबू जमाकू मिनी जीवकियानखन अबूरीग परबू ईसू मसीरीग अपांग भगवानबू जाग अवेयता।
हँकू ईंग अरू ईंग अपांग मेरकू सुदीयतना। हनालगा हँकू अपे एचेरे नाःआ इयाकू एचेयता।
हान सतायराः बिरुवा हवे। चउंदीसरिकुःआ होड़कू हान मेरकू ञेल अवेयता अरू मेरकू सुदी अवेयता। हनालगा हँकू हाँयराः कता मेरकू मनेवाता। मनदो हाँय अपे सुदा इदानिया अरू हाँय अपे सुदाय दोनोहोगोड ञवनता। हनालगा अपे हाँयपे सुदीयता।
हनते ईसू कता कुदातेरा, “ने एवनारीग बेटात सिमोन, भगवान आम जीवे नपायकेरा। तोनोंगीग मनुवा अगीते कोवान, मनदो सेरमो देसरे इदानिया ईंगरीग अपांग भगवान, नाःआ कता अनँयग आमे कता उदुःवाडमेःआ।
दो हनमेला ईसू कतातेरा, “ने सेरमो देस अरू चउंदीसरीग मालिक, ईंगरीग अपांग भगवान, ईंग आमिंग धनियाबादतना। आम नाःआ कताकून, कनहूनदारकू अरू सुदीदारकू अतेम ओकोतेरा अरू लइंकू इया होड़कू एचेरेम उदुःकेरा।
कताया, “आमीन! अबूरीग भगवान मुरुक मरंग इदानिया। हाँय लगा मान मरजइत अरू जाग, कनहून अरू धनियाबाद, अकूस अरू जंगर, सगर सइट दोनोहोगोड ञवन। आमीन!”
ने तितूस, भगवानरीग सेवकिया अरू ईसू मसीरीग मूक चेला ईंग पउलूस अगीते मसी सलाम। दो भगवानरिकुःआ सुनावतो होड़कूराः बिसवास बड़ियाड़गे लगा ईंगके जिमात इदा, जेमहा भगवानराः ओंगोल इयाःआ सताय बदीरे हँकूराः कनहून बडे जुवाः,
ने अजी बोपोहकूतिंग, अबू मान मरजइत पवाःयीग परबू ईसू मसी एचेरे बिसवासगेतना दो, अबू करा उड़ी पाचपटी सुदाबू दोहो अवेन?
ने ईंगरिकुःआ अजी बोपोहकूतिंग, ईंग अपे एचेरे अनबुझ भासी कता घड़ीनिंग सेनेकुः दो, अपे लगा तोनोंगाः नफा होयाकुःआ जा? अरू ईंग अपे एचेरे भगवानराः उदुःतो सरवन, सहे हाँयराः कनहून, सहे भगवानराः बड़रा सहे चेडतो मेरिंग उदुःकेः दो अपे लगा तोनोंगाः नफा होयाकुःआ जा?
दो हननमेला सुद बिरुवा अपे उदुःवापेता चेले माःआन ककता इदा, हना।”
“सेरमो देसरे इदानिया हाँयग भाबी भगवानले जागतना। भगवान ननायकूता हँकुःआ होड़कू लगा हाँय सलसते एमेता।”
अरू घघंटाव होड़कू बेगर रीसते मंदरावकू लगा इदा। होनोयाःकून करे भगवान हँकूराः जीवकून कसूर अतेय एचे कुदायता अरू हँकुःआ होड़कू तयोमरे सनाताय कताकू सुदी अवेयता,
हँकू भगवान मेरकू मनेवायता अते, अँकूराः बेनेलूर ओंगोल इयाकू एचेय लगा भगवान अनाड़ाः एंड़ागोतेडकुःआय।
दो इसतपनूस कतातेड, “ईंगरिकुःआ वपक बोपोहकूतिंग अरू इसराएल होड़कूराः मरंग पंचाइतरिकुःआ होड़कू, अपे ईंगपे अयूम। अबूरीग खुटिपरिया होड़ इबराहीम मेसोपोटोमिया देसरेय दोहोन मेला भगवान हाँय एचेरे दरसननेनखने कतातेरा,
अबू जमाकू बिसवास बदीरे अरू भगवानरीग बेटातराः सुदी बदीरे मिनी ओंगोलते ईसू मसी इया जमालेःआते उडु-बुडू अरीनबू होया जुवाः वरीते नाःआ इयाःआ सेवाकून सनालावगोड ञवन लगा इदा।
अबू अते, भगवानराः ओंगोल इया जमालेःआते उडु-बुडूत इदानबुःआ, अबू नाःआ इयाःआ ओंगोलरे सनालावगोड ञवन लगा इदा। मनदो तोनोंगीग एचेरे एटाः इयाःआ ओंगोल इदान दो, भगवान हँकूराः हना ओंगोल ननपायतेय एचे सुदीगोडकूता।
दो अंधा होड़किन ईसू एचेरेकिन कतातेड, “ने परबू, अलिंग ञेल लगालिंग चहाःतना।”