9 मी रइत परबू ईसू पउलूस एचेरे मीटोंग दरसनरेय कतातेरा, “ईंग आम सुदा इदानिंगा अरू तोनोंगीग आम ओरोकू हनी अवेतेडमेःआ। ईंगरिकुःआ चेलाकू बड़ाँः लगा मुरुक होड़कू नाःआ सहररे इदानकुःआ।
एटाः रइत परबू ईसू पउलूस एचेरे चड़ाँनेनखने कताया, “ने पउलूस, ड़ीड़तेम दोहोन! आम एरुसलेमरे ईंगरीग हिदइतदारमे बड़ाँवनेना हनन इया आम रूमी सहररे हों ईंगरीग हिदइतदारमे दोहोनता।”
दो हना रइत पउलूस मीटोंग दरसने ञेलतेरा। हना दरसनरे मकिदुनिया देसरीग मी होड़ हाँय एचेरे चड़ाँनेनखने असेया, “मकिदुनिया देसमे वेग, अरू अलेम संघरावा।”
अरू अले अपे एचेरे वेग अते मड़ंग पिलिपी सहररिकुःआ होड़कू अले संतावतेडखनकू एचे बेग-हतावातेडलेःआ। मनदो भगवान डीड़े एमेवातेडलेःआ अरू हँकू मुरुककू घंटावतेडलेःआ अते हों अपे एचेरे सेनेडखन भगवानराः नपाय सरवनले उदुःतेरा।
हना दरसनरे परबू ईसू ईंग एचेरेय कताया, ईंग बदीरे आमराः हिदइत नंडाकुःआ होड़कू मेरकू बकाःता। हनालगा आम ओहेन एरुसलेम अतेम सलाव जुवाः, माःआन।
दो दिमसकूस सहररे मी होड़ चेला दोहोना। हाँयराः ञाव दोहोना हनानियाह। हाँय सुदा दरसनरे परबू कतातेरा, “ने हनानियाह!” दो हाँय कतातेरा, “हाव, परबू।”
हनालगा आम अहम बोर, कलेकाल अलोम दोहोन मनदो होड़कू एचेरे ईंग बदीरेम कता उदुःगे।”
ईंग एएचे लगायिंग ओंगलेता हना ओरोयिंग एचे अवेतेरा जा? ईंग हों ईसूरीग मूक चेला ना लवे जा? ईंग अबूरीग परबू ईसू मेरिंग ञेलगतिरिया जा? अपे परबू ईसू बदीरेयिंग उदुःवातेडपेःआ अते हाँय एचेरे मेरपे बिसवासगेतना जा?