14 «Но кутшӧм буртор ми вермам вӧчны сылы?» – юаліс Елисей Гезийлысь. Мӧдыс вочавидзис: «Сылӧн абу пиыс, а верӧсыс сылӧн пӧрысь нин».
Челядьыс налӧн эз вӧв, ӧд Елизавета эз вермы вайны кагасӧ, да и кыкнанныс вӧліны нин ыджыд арлыдаӧсь.
но Элкан верӧсыс бурӧдліс сійӧс: «Анна, мыйла тэ бӧрдан? Мыйла он сёй? Мыйысь шогсьӧ тэнад сьӧлӧмыд? Ме ӧмӧй тэныд абу бурджык дас пи дорысь?»
Тайӧ кадас Цора карын оліс Дан чужанкотырысь Маной нима морт. Сылӧн гӧтырыс эз вермы сьӧктыны.
Исаак кевмысис Господьлы гӧтырыс вӧсна, ӧд гӧтырыс эз вермы сьӧктынысӧ. Господь кыліс сійӧс, и Ревекка кынӧмасис.
Элканлӧн вӧлі кык гӧтыр: ӧтисӧ шуисны Аннаӧн, мӧдсӧ – Пениннаӧн. Пенинналӧн вӧлі челядьыс, а Анналӧн эз вӧв.
Ракель гӧгӧрвоис, мый оз вермы чужтыны Яковлы кага. Та вӧсна кутіс вежавны аслас чойыслы. Яковлы сійӧ шуис: «Сет меным челядь, а он кӧ – ме кула».
Ӧвраам кымынь уськӧдчис муас, но ас кежас серӧктіс: «Вермас-ӧ сё арӧсалӧн пи чужны, а ӧкмысдас арӧса Сарра кага вайны?»
Елисей шуис Гезийлы: «Юав сылысь, мый ме верма вӧчны сылы миян вӧсна тӧждысьӧмысь. Ме верма сёрнитны сы йылысь ӧксыкӧд либӧ тышкайӧзӧн веськӧдлыськӧд?» Ань вочавидзис: «Оз ков. Ме ӧд ола аслам войтыр пӧвстын».
Елисей шуис: «Кор сійӧс». Гезий корис аньӧс. Ань пырис да сувтіс ӧдзӧс дорас.