14 Но тайӧ вӧчӧмторнад тэ сетін помка Господьӧс мустӧмтысьяслы омӧльтны Сійӧс. Та вӧсна кулас тэнад пузчужӧм пиыд». Сэсся Нафан бӧр муніс гортас.
Гижӧма: «Енлысь нимсӧ тіян вӧсна омӧльтӧны ентӧдтӧмъяс».
А ӧні мый Ме аддза? – висьталӧ Господь. – Менсьым войтырӧс босьтісны дон мынтытӧг, налӧн юралысьясыс бӧрдӧны, – висьталӧ Господь. – Менсьым нимӧс быд лун омӧльтӧны.
Коді муса Меным, сійӧс ме янӧда-чирышта. Сідзкӧ, сьӧлӧмсяньыд зіль бергӧдчыны мыжъяссьыд!
Ӧд Господь чирыштӧ сійӧс, кодӧс радейтӧ, нӧйтӧ сійӧс, кодӧс пи туйӧ пуктӧ.
А мыждӧ кӧ, миянӧс бур вылӧ велӧдӧ, медым тайӧ муюгыдсаыскӧд ӧтвыв эгӧ веськалӧй мыждӧм улӧ.
Курыд шог муюгыдыслы ыштӧдӧмъясысь! Ыштӧдӧмъяслы колӧ локнысӧ, но курыд шог сійӧ мортыслы, код пыр локтӧны ыштӧдӧмъясыс!
– Сӧмын тіянӧс Ме бӧрйи мувывса войтыръяс пӧвстысь, та вӧсна Ме мыжда тіянӧс мыжъяссьыныд.
А ме кута помтӧг нимӧдны Господьӧс, кута сьылӧмӧн ошкыны Яковлысь Енсӧ.
Сэки ме шуи налы: «Ті лёктор вӧчанныд. Тіянлы колӧ овны асланым Енмысь полӧмӧн, медым мустӧмтысь войтыръяс эз омӧльтны миянӧс.
Господь ыстіс чорыд висьӧм Давидлӧн кагалы, кодӧс сылы чужтіс Урийлӧн гӧтырыс.
Ме гӧль да коньӧр морт. Енмӧй, тэрмась локны ме дінӧ! Тэ меным отсӧг сетысьыс да менӧ Мездысьыс. Господьӧй, эн ньӧжмась! Ошкӧм.