13 Ме ог вермы отсавны аслым, менам нинӧм оз артмы.
Ми ошйысям, мый тайӧ муюгыдас олысьяскӧд, торйӧн нин тіянкӧд, вӧлім восьсаӧсь да веськыдӧсь, олім Енлысь кывзысьӧмӧн. Та вӧсна миян сьӧлӧмным оз мыжды миянӧс. Ми ӧд эгӧ асланым мывкыд серти олӧй, миянӧн веськӧдліс Енлӧн буралӧмыс.
– Кутшӧма жӧ тэ отсалін вынтӧмлы, ёнмӧдін сылысь жебмӧм кисӧ!
Ті шуанныд, кутам пӧ дзескӧдны Иовӧс, и аддзам сы пытшкысь мыж.
Мый тӧданныд ті, сійӧс тӧда и ме, ме дзик жӧ тіян кодь.
Видзӧдлы аслад уджъяс вылӧ, сэки мукӧд водзын кыпӧдчытӧг верман донъявны асьтӧ.
Менам вынӧй ӧмӧй излӧн выныс кодь, менам вир-яйӧй ӧмӧй ыргӧнысь?
Кутшӧма жӧ тэ туйдӧдін мывкыдтӧмӧс, тырвыйӧ гӧгӧрвоӧдін ставсӧ!
Тэ дзикӧдз мудзтӧдін менӧ, Енмӧй, Тэ бырӧдін менсьым став гортсаӧс.
