14 Тэ шуан, мый тэ Енсӧ он аддзы, но виччысь Сійӧс, ӧд тэнсьыд могтӧ Сійӧ кутас видлавны.
Сійӧ мунӧ ме водзті, а ме ог аддзы Сійӧс, Сійӧ ветлӧ ме дінті, а ме ог казяв Сійӧс.
Но ни ӧти тышкасянтор, мый вӧчӧма тэныд паныд, оз вермы тэнӧ. Быдӧнӧс, коді мыжалӧ тэнӧ, тэ ачыд мыждан. Тадзи лоӧ Господьлӧн кесйӧгъяскӧд. Ме вӧча найӧс веськыдӧн, – висьталӧ Господь.
Коді тіян пӧвстысь полӧ Господьысь, кывзысьӧ Сылӧн кесйӧглысь? Коді ветлӧ пемыдас, кӧні абу югыдыс, сійӧ мед лача кутӧ Господьлӧн нимыс вылӧ, мед мыджсьӧ аслас Ен вылӧ.
Но Господь виччысьӧ, медым буравны тіян дінӧ, Сійӧ кыпӧдчӧ, медым бурсьӧлӧмтчыны тіян дінӧ. Ӧд Господь – веськыда мыждысь Ен. Шудаӧсь Сы вылӧ лача кутысьяс!
Господь петкӧдліс Ассьыс мездӧмсӧ, восьтіс войтыръяслы Ассьыс веськыдлунсӧ.
Ӧд Тэ – меным отсӧг сетысьыс, Тэнад бордъяс улын ме кута долыда нимкодясьны.
Кута ошкыны Тэнӧ, кытчӧдз ме ловъя, Тэ дінӧ шыасьӧмӧн кыпӧда ассьым киӧс.
Тӧді кӧ, кытысь аддзыны Енсӧ, кутшӧм туйӧд мунны Сылӧн оланінӧ,
Ме горза: «Виӧны-дзескӧдӧны!», но менӧ некод оз кыв, ме кора отсӧг, а дорйысьыс абу.
Вермасьны кӧ Сыкӧд – Сійӧ медвынаыс, сувта кӧ ёрд водзӧ, коді Сійӧс вайӧдас сэтчӧ?
Кывзіс кӧ эськӧ кодкӧ менӧ! Аслам кывъяс улӧ ме кырмася. Ставсӧвермысь мед вочавидзас меным, менӧ Мыжалысь мед гижас мыжалӧмсӧ.
Енмыс кӧ Аслас скӧрлунӧн оз мыжды, Сылы кӧ веськодь мортлӧн мыжыс,
Ме мышкыртчи да дзикӧдз нюкыртчи, лунтыр ветлӧдла шогсьӧмӧн.
Ме виччыся Господьӧс, кӧть Сійӧ тупкис Ассьыс чужӧмбансӧ Яковлӧн рӧдысь. Господь вылӧ ме лача кута!
Тэ дорйин менӧ, Господьӧй, мездін менсьым олӧмӧс.