18 Ме тырӧма сёрниӧн, ловлы дзескыд пытшкӧсам.
Ми огӧ вермӧй чӧв овны сы йылысь, мый аддзылім да кывлім».
Сійӧ лэптіс менӧ пемыд гуысь, петкӧдіс менӧ зыбуч нюрысь, сувтӧдіс менӧ зумыд из вылӧ, ёнмӧдіс менсьым воськовъясӧс,
Ме шуи аслым, мый ог кут казьтывлыны Господь йылысь, ог кут висьтавлыны Сылӧн нимсянь. Но менам сьӧлӧмӧй биӧн ыпъяліс, менсьым лыясӧс сотіс, ме мудзи кутнысӧ, водзӧ ог вермы.
– Ме кӧ мыйкӧ шуа тэныд, гашкӧ, тайӧ дойдас тэнӧ. Но коді вермас чӧв овны?
Сідзкӧ, ӧні ме кута сёрнитны, висьтала сійӧ, мый ме тӧда.
Ме восьттӧм вина доз кодь, выль кучик доз моз дась косясьны.
Та вӧсна ме тырӧма Господьлӧн скӧрлунӧн, ас пытшкам ог вермы кутны сійӧс. Господьӧй, кисьт скӧрлунтӧ туй вылын ветлӧдлысь челядь вылӧ, чукӧртчӧм зонъяс вылӧ. Айуловӧс да аньясӧс нуӧдасны пленӧ, нуӧдасны тшӧтш пӧрысь да олӧма йӧзӧс.
