5 Но ті кӧ янӧданныд менӧ, медым асьнытӧ кыпӧдны,
Ен вылӧ лача кута, нинӧмысь ог пов. Мый вӧчас меным мортыс?
Сылы вочавидзисны: «Тэ дзоньнас мыж пытшкын чужӧмыд, а лысьтан миянӧс велӧдны!» Сэсся вӧтлісны сійӧс.
Велӧдчысьяс юалісны Исуслысь: «Велӧдысь, кодлӧн мыж вӧсна сійӧ синтӧмӧн чужӧма? Ачыс-ӧ сійӧ мыжа али бать-мамыс?»
«Господь вӧчис тайӧс. Сійӧ бергӧдчис мелань да вештіс менсьым йӧз водзын яналӧмӧс».
Господь медводз мездас Иудалысь оланінсӧ, медым Давидлӧн рӧдыс да Ерусалимын олысьяс эз нимавны Иуда войтырысь ёнджыка.
Тайӧ суас найӧс вылӧ кыпӧдчӧмысь, суас сыысь, мый найӧ омӧльтісны да повзьӧдлісны Господь Саваофлысь войтырсӧ.
Менӧ мустӧмтысь, эн серав ме вылын! Ме усьӧма, но ме чечча. Ме ола пемыдын, но Господь – менам югыдыс.
Сійӧ лунӧ сизим ань кутчысясны ӧти айлов дінӧ да шуасны: – Ассьыным нянь кутам сёйны, ассьыным паськӧм кутам новлыны, сӧмын гӧтрась миян вылӧ – вешты миян вылысь яналӧмсӧ!
Дойыс йиджӧ менам лыясӧдз, кор мустӧмтысьяс янӧдӧны менӧ, быд лун юасьӧны менсьым, кӧні пӧ тэнад Енмыд.
Найӧ вочавидзисны, пленысь локтысьяс пӧ ёна сьӧкыдалӧны асланыс муын, сэні пӧ найӧс увтыртӧны. Ерусалим карлысь пӧ стенъяссӧ жуглӧма, а дзиръяяссӧ сотӧма.
Пенинна ёна дӧзмӧдліс Аннаӧс. Кӧсйис, мед эськӧ Анна кутіс шуасьны Господь вылӧ ныв-пи абутӧмсьыс.
Ме кӧ збыльысь мыж вӧчи, менам мыжӧй ас вылам кольӧ.
Енмӧй, ме сеті Тэныд кыв и куті сійӧс, ӧні ме вая Тэныд аттьӧалана вись.
