13 Та вӧсна вежӧра морт татшӧм кадӧ чӧв олӧ, ӧд тайӧ лёк кад.
Тӧд, мый бӧръя лунъясӧ пуксяс сьӧкыд кад.
Та вӧсна Господь тадзи висьталӧ: – Ме шуи ыстыны лёксӧ тайӧ йӧзыс вылӧ. Ті онӧ вермӧй мынны сылӧн сийӧс улысь, онӧ вермӧй веськӧдчӧмӧн ветлӧдлыны, ӧд лёкыс кутас ыджыдавны.
Но некод мед оз мыжав мӧдӧс, оз норась мӧд вылӧ. Ме мыжала тэнӧ, поп,
эм кад косявлыны и вурлыны, чӧв овны и сёрнитны,
Та вӧсна босьтӧй Енсянь став вермасянторсӧ, медым тышкасиганыд верминныд водзсасьны лёкыслы паныд да петны вермысьясӧн.
Ме шызьӧмсӧ кылі да, пытшкӧсӧй тіравны пондіс, вомдорӧй вӧрны кутіс, дойыс лыясӧдз пырис, кокӧй дзӧрны пондіс. Но ме лӧня виччыся сійӧ лунсӧ, кор шогыс суас менам войтыр вылӧ уськӧдчысьясӧс.
Кор шойысла локтас рӧдвужсьыс кодкӧ али шойяс сотысь да юалас керкаас пукалысьлысь: «Эм-ӧ на кодкӧ тэкӧд?», мӧдыс вочавидзас: «Абу». Локтысь содтас: «Чӧв ов! Господьлысь нимсӧ тані эн казьтыв».
Езекей тшӧктіс висьтавны Исайлы: «Тайӧ луныс – шогалан да мыждан-янӧдан лун. Чужысь кага дась нин петны мам кынӧмысь, но мамлӧн абу выныс чужтынысӧ.
Но войтырыс чӧв оліс, весиг кыв эз шу сылы. Ӧд буретш тадзи тшӧктіс налы вӧчны Езекей ӧксыныс.
Мортыд оз тӧд ассьыс оландырсӧ. Тывйыштӧм чериӧс моз, дзугйӧ гартчӧм лэбачӧс моз мортсӧ лоӧ тывйыштӧма сьӧкыд кадӧ, мый виччысьтӧг суас сійӧс.
Ме ог кут виччысьны, найӧ кӧ нинӧм оз висьтавны, сулалӧны кӧ да чӧв олӧны.
Ылыстчы ме дінысь, медым кулӧм водзвылын ме верми на нимкодясьыштны.