16 Кемичиләр бу вақиәни көргәчкә, Пәрвәрдигардин қаттиқ қорқушуп, Униңға қурванлиқ қилишти вә қәсәмләр беришти.
Нуһ Пәрвәрдигарға атап бир қурванлиқ суписини ясап, «һалал» дәп бәкитилгән һайванат вә учар қанатларниң һәр түридин таллап союп, қурванлиқ сүпитидә көйдүрүвәтти.
Пүтүн мәсиһийләр җамаитини вә бу ишни аңлиғанларни қаттиқ қорқунуч басти.
У гоя бир тал қича уруғиға охшайду. Қича уруғи пүтүн уруқларниң ичидә әң кичик болсиму,
Юнус йәнә уларға өзиниң Пәрвәрдигарниң һозуридин қечип жүргәнлигини ейтип бәргән еди, кемичиләр уни аңлап интайин қорқушуп кәтти вә: — Бундақ қечип жүргиниң немиси! — деди.
Андин у Худаға қәсәм қилип: — Әгәр Сән маңа яр болуп, сәпиримдә мени қоғдап, маңа йемәк-ичмәк, кийим-кечәк йәткүзүп берип,
Шуниң билән улар Пәрвәрдигарға: — Әй Пәрвәрдигар, Сәндин өтүнимизки, бу адәмниң җениға замин болғанлиғимиздин бизни һалак қилмиғайсән. Бегуна адәмниң қенини төкүш гунайини бизниң үстимизгә жүклимигәйсән. Әй Пәрвәрдигар, буларниң һәммисини Өз ирадәң бойичә қилғансән, — дәп ялвурди.