9 Бундақ кишиләрниң җазаси мәңгүлүк һалакәттин ибарәт болуп, улар Рәббимиздин вә Униң улуқ күч-қудритидин айрилип қалиду.
Андин сол йенидикиләргә: «Әй ләнәткә учриғанлар, көзүмдин йоқилиңлар! Шәйтан билән униң ғалҗирлириға һазирланған мәңгү өчмәс дозақ отиға кириңлар!
Буниң билән улар мәңгүлүк җазаға учрайду. Һәққаний адәмләр болса мәңгүлүк һаятқа еришиду.
Лекин қорққанчақ, етиқатсиз, бузуқ, қатил, җинсий әхлақсизлиқ қилғучи, сехиргәр, бутпәрәс вә ялғанчиларға кәлсәк, уларниң еришидиғини гуңгут билән янған от көлидур. Мана бу иккинчи өлүмдур».
Бундақларниң ақивити мәңгүлүк һалакәттур. Уларниң Худаси өзиниң қарнидур. Уларниң махтинидиғини номуссиз ишлардур. Улар пәқәт бу дунияниң ишлиринила ойлайду.
Инсан Оғли болған Мән Атамниң шан-шәриви ичидә периштәлири билән келип, һәммә адәмниң өз әмәлиятиға чушлуқ җавап қайтуримән.
Һалбуки, у чағда Мән уларға: «Силәрни әзәлдин тонумаймән. Көзүмдин йоқилиңлар, әй яманлиқ қилғучилар», дәймән.
Андин өлүм вә өлүкләр дияри от көлигә ташланди. Мана бу от деңизи иккинчи өлүмдур.
Худа йәнила Өз әмри билән Өзиниң йолида маңмиғанларниң сораққа тартилип һалак қилинидиған әшу күндә асман билән зиминниң отта көйдүрүлүшини бәлгүлиди. Шуңа асман билән зимин та шу күнигичә сақлиниду.
у силәргә йәнә бир қетим: «Силәрни тонумаймән, көзүмдин йоқилиңлар, әй яманлиқ қилғучилар!» дәйду.
Падиша чакарлириға: «Униң пут-қоллирини бағлап, ташқириға, қараңғулуққа ачиқип ташлаңлар! У йәргә ташланғанлар һәсрәттә жиғлап, чишлирини ғучурлитиду», дәпту.
Буниң билән Қабил Пәрвәрдигарниң һозуридин чиқип, Ерәм бағниң шәриқ тәрипидики Нод дегән җайда олтирақлишип қалди.
Шу күнниң салқин чүшкән вақтида, улар Пәрвәрдигар Худаниң бағда меңип жүргән тивишини аңлап, дәрәқзарлиқниң арисиға йошурунувелишти.
Униңдин кейин чоң бир ақ тәхт вә униңда Олтарғучини көрдүм. Асман билән зимин Униң алдидин қечип, ғайип болди.
Худди деңизниң дәһшәтлик долқунлири мәйнәтчиликни қирғаққа уруп чиқарғандәк, улар өз бузуқчилиғини ашкарә қилиду. Улар худди еқип чүшкән юлтузларға охшаш болуп, мәңгүлүк һазирлап қоюлған қап-қараңғулуққа йүзлиниду.
Ундақта, бир киши Худа Оғлини дәпсәндә қилса, Худаниң келишимини күчкә егә қилған вә өзини паклиған қанға сәл қариса, өзигә шәпқәт қилған Муқәддәс Роһни һақарәт қилса, техиму еғир җазаға лайиқ болмамду?!
Биз улуқ Худа болған Қутқазғучимиз Әйса Мәсиһниң шан-шәрәп билән қайта келишидин ибарәт мубарәк үмүтүмизниң әмәлгә ешишини интизарлиқ билән күтимиз.
Пәскәшләр, сехиргәрләр, җинсий әхлақсизлиқ қилғучилар, қатиллар, бутпәрәсләр, ялғанчилар вә ялғанчилиқ қилишқа хуштарларниң һәммиси шәһәрниң сиртида қалиду.
Бу сахта тәлим бәргүчиләр қуруп кәткән булақларға вә гүлдүри бар, ямғури йоқ булутларға охшайду. Худа уларға қап-қараңғулуқта җай һазирлап қойди.
Кишиләр «дуния теч-аман» дәп турғанда, тәсадипи уларға һалакәт келиду. Бу худди һамилдар аялниң толғиғи уштумтут тутқиниға охшаш болуп, униңдин қечип қутулғили болмайду.
Бу иштин кейин һәзрити Әйса һелиқи адәмни мәркизий ибадәтханида көрүп: — Кесилиңдин сақайдиң. Әнди гуна қилма, бешиңға техиму чоң бала-қаза келип қалмисун, — деди.
Инсан Оғли Муқәддәс Язмиларда йезилғинидәк аләмдин өтиду. Лекин Униңға сатқунлуқ қилидиған кишиниң һалиға вай! У адәм туғулмиған болсичу кашки! — деди һәзрити Әйса.
У чағда асманда Инсан Оғлиниң кәлгәнлигиниң аламәтлири көрүниду, йәр йүзидики пүткүл хәлиқләр жиға-зар қилишиду. Улар Инсан Оғлиниң күч-қудрәт вә улуқ шан-шәрәп билән көктики булутлар үстидә келиватқанлиғини көриду.