19 Муқәддәс Роһниң қәлбиңлардики отини өчәрмәңлар.
Худаниң Муқәддәс Роһини қайғуға салмаңлар. Чүнки Муқәддәс Роһ болса силәрниң Худаға мәнсүп болғанлиғиңларниң тамғиси болуп, үзүл-кесил қутқузулидиған күнүңларниң йетип келидиғанлиғиға капаләтлик қилиду.
Истипан сөзини аяқлаштуруп: — Әй бойни, жүриги вә қулиғи қаттиқлар! Силәр хәтнә қилинмиған капирларға охшаш җаһил. Силәр әҗдатлириңларға охшаш Худаниң Муқәддәс Роһиға дайим қаршилиқ қиливатисиләр.
Шуниң үчүн мән шуни ядиңға салайки, қоллиримни учаңға қойған чағда Худа саңа бәргән қабилийәтни толуқ ишләткәйсән.
Муқәддәс Роһ саңа ата қилған қабилийәткә бепәрвалиқ қилма. Бу қабилийәт Худаниң пәйғәмбәрлик сөзи вә җамаәт йетәкчилириниң қоллириниң учаңға қоюлиши арқилиқ саңа берилгән.
Буни көргән Пәрвәрдигар: — Мән инсанларға бәргән һаятлиқ роһи уларда мәңгү яшимайду, чүнки улар өлүшкә тегишлик. Кәлгүсидә уларниң өмри бир йүз жигирмә яштин ашмисун! — деди.
Мана буларға қошуп, шәйтанниң барлиқ от туташтурулған оқлирини тосап қалалайдиған ишәнч қалқинини қолуңларға елиңлар.
Бу жиғилишта олтарғанларниң биригә Худадин бир аян кәлсә, сөзләватқан киши җим болуп, новәтни униңға бәрсун.
Араңларда йәткүзүлгән пәйғәмбәрлик сөзләргә сәл қаримаңлар.