15 اے سجّهێن مردم که منی کرّا اَنت، ترا سلامَ کننت. هما باوَرمند که مارا دۆستَ دارنت، آیان سلام کن. هُدائے رهمت شمئے سجّهێنانی سرا ساهێل بات.
اے هُکمئے مکسد مِهر اِنت که چه سپاێن دل و پاکێن زمیر و دلسِتکێن ایمانێا پێدا بیت.
چێا که ایسّا مَسیهئے راها سُنّت بئیگ و نبئیگئے مانا یَکّ اِنت، تهنا هما ایمانا مانا هست که چه مِهرئے راها وتا زاهِرَ کنت.
چه کِلیسائے کماشئے نێمگا په دُردانگێن گایوسا که په دل منا سکّ دۆست اِنت.
چێا که تئیی ایمان و تئیی مِهرئے هال منا سَر بئیگا اِنت، هما ایمان که ترا هُداوندێن ایسّائے سرا هستاِنت و هما مِهر که ترا په سجّهێن پلگارتگێنان هستاِنت.
هُداوند گۆن تئو گۆن بات. شمارا رهمت سر بات.
په تیموتاووسا، که ایمانئے هسابا منی هکّیگێن چُکّ اِنت. چه هُداێن پت و مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے نێمگا ترا رهمت و رهم و اێمنی سر بات.
اگن اێوکا وتی براتان دْرۆت و دْرَهبات بگوَشێت، گڑا چه دگران شمئے شرتری چے اِنت؟ زانا، آ هُداناباورێن درکئوم هم اَنچُشَ نکننت؟
شما وتَ زانێت که من گۆن وتی اے دستان کار کرتگ، وتیگ و وتی همکارانی زلورت و گَرَز وت سَرجم کرتگاَنت.