8 تئیی هبر و بئیان راست ببنت که کسّ آیانی تها رَدیے در گێتک مکنت و تئیی بَدواه پَشل و شرمندگ ببنت و مئے هلاپا هچّ بدێن هبرے کرت مکننت.
ناباورانی نیاما پاک و پَلگارێن زِند بگوازێنێت. بِلّ تُرے آ، شمارا بُهتامَ جننت و گوَشنت که شما رَدێن کار کنگا اێت، بله گۆن شمئے نێکێن کارانی گِندگا، هُدائے آیگئے رۆچا هُدایا شرپ و اِزّت بدئینت.
هُدا لۆٹیت شما گۆن وتی شَرّێن کِرد و کاران اَهمکێن مردمانی ناسرپدێن هبرانی دێما بدارێت.
بله اے کارا گۆن نرمی و په سنگینی بکنێت. وتی جَبین و وجدانا پاک و ساپ بدارێت، تانکه شمارا بد و رَد گوَشگئے وهدا، آ مردم گۆن شمئے نێکێن مَسیهی کِردارئے گِندگا چه وتی زاه و زَکَتان پَشَل و شرمندگ ببنت.
اگن کسے رَدێن تالیم بدنت و چه مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے راستێن هبران و هُداتُرسیئے تالیما دور ببیت،
بله اگن کَسے اے هبران مَمنّیت که ما اے کاگدا نبشته کرتگاَنت، وتی چمّان چه آییا دور مکنێت بله گۆن آییا نند و پاد آ مکنێت، بِلّی شرمندگَ بیت.
گڑا په کَسانێن جنۆزامان منی شئور و سَلاه همِش اِنت که آ سور و آرۆس بکننت، چُکّ بیارنت و وتی لۆگانی هئیالداریا بکننت که دژمن آیان بُهتام جت مکنت.
وهدے ایسّایا چُش گوَشت، آییئے سجّهێن بَدواه پَشَل و شرمندگ بوتنت. بله اے دگه سجّهێن مردم چه ایسّائے اے مۆجزه و اَجَبێن کاران باز وَشدل و شادان بوتنت.
وهدے ایسّایا دیست آییا داناێن پَسّئوے دات، گوَشتی: ”تئو چه هُدائے بادشاهیا دور نهائے.“ چه اِد و رَند، هچکَسا دل نکرت چه ایسّایا چیزّے جُست بکنت.
گڑا، شَریَتئے زانۆگرا گوَشت: ”او استاد! تئو سکّ راست و شَرّ گوَشت، په راستی که هُدا یکّے و اَبێد چه آییا، هُداے نێست.
چه شَریَتئے زانۆگران یکّے، آیانی اے هبران گۆش دارگا اَت و آییا مارِت که ایسّا شَرّ پَسّئو دئیگا اِنت، نزّیکّا آتک و جُستی کرت: ”شَریَتئے مسترێن هُکم کجام اِنت؟“
نون ایسّایا گوَشت: ”گڑا کئیسَرئیگا کئیسَرا بدئیێت و هُدائیگا هُدایا بدئیێت.“ چه اے پَسّئوا، آ هئیران و هَبَکَّه منتنت.
مئے مردم باید اِنت در بِبرنت که چۆن وتا په شَرّێن کاران وَپْکَ کننت تانکه دگرانی زلورتان پوره بکننت. اے پئیما مئے مردمانی زندگی بێسَمَرَ نبیت.